Maak een einde aan het onderscheid tussen ASO, TSO en BSO. Maak geen onderscheid meer tussen alle leerlingen en zet ze gewoon de eerste twee jaren bij elkaar. Geef de lessen in blokken van twee tot drie uur. Schrap Latijn uit het curriculum van de eerste graad… Dit zijn slechts enkele aanbevelingen uit de visienota van Frank Vandenbroucke om het onderwijs te ‘actualiseren’. De onderwijswereld zet zich alvast schrap.

Een handvol experts en ambtenaren van het departement Onderwijs werkten in opdracht van minister Vandenbroucke een visienota uit over een hervorming van het middelbaar onderwijs. De ‘aanbevelingen’ gaan van aan te raden lesblokken van twee à drie uur tot het verwijderen van Latijn uit het lessenrooster van de eerste graad en zelfs het opheffen van de termen ASO, TSO en BSO. Vandenbroucke reageerde al voorstander te zijn van de meeste voorstellen en gaf aan deze nota tot uitvoer te laten brengen na de verkiezingen van 7 juni.

Dat de minister toch nog even vermeldt dat hij zo spoedig mogelijk werk zal maken van deze nota na de verkiezingen hoeft niet te verbazen. Meer zelfs, het lijkt me net essentieel om tot een goed begrip te kunnen komen van deze visienota. Al te vaak zien we dat ministers, senatoren en allerhande volksvertegenwoordigers kort voor de voor hen gevreesde verkiezingen toch nog net op tijd op de proppen komen met een opmerkelijk voorstel. Een minister van belastingen kan niet anders dan een belastingverlaging aan te kondigen kort voor zijn mogelijke herverkiezing. Hij moet immers zijn job veilig weten te stellen en bijgevolg op een goed plaatje komen te staan bij het Belgische volk. Of hij zich al dan niet aan zijn woord houdt, is slechts bijzaak. Ons collectief geheugen blijkt klein wanneer het op dergelijke zaken aankomt. Ook Frank Vandenbroucke heeft dit politiek machtspelletje onder de knie gekregen. Of er ooit iets met die nota zal gebeuren, is nog maar de vraag.

Verder heb ik ook bedenkingen bij de voorstellen die in de desbetreffende nota worden gegeven. Ondanks het feit dat men in het hedendaags onderwijs gaat voor de ontplooiing van ieder individueel kind, wil men toch diens ontplooiing gaan beperken door een vak als Latijn te schrappen uit het curriculum. Te vaak vergeet men dat niet enkel de zwakkeren uit de groep meer begeleiding kunnen gebruiken. Ook de sterkeren uit de groep hebben nood aan begeleiding, aan een uitdaging. Het wegnemen van een uitdagend, nieuw vak is het wegnemen van een uitdagend, nieuw talent. Deze bemerking kan eveneens gemaakt worden bij het afschaffen van het zogenaamde ASO, TSO en BSO. Enerzijds zorgt het ervoor dat leerlingen niet langer geconfronteerd zullen worden met een dergelijke indeling, anderzijds zullen sterkere leerlingen geen uitdaging meer vinden in het middelbaar onderwijs en zullen zwakkere leerlingen opnieuw geconfronteerd worden met intelligentere collega’s wat zeker niet voordelig is voor hun minderwaardigheidscomplex.

Of minister Vandenbroucke ooit iets zal doen met de nota zal de toekomst ons vertellen. Dat de nota zelf nog veel denkwerk verdient, lijkt me echter evident.

Nand Buyl, bedankt voor alles!

Met spijt in het hart moesten we op dinsdag 24 maart 2009 afscheid nemen van de Vlaamse acteur Nand Buyl. Hij stierf op 86-jarige leeftijd. De beroerte die hij vorige week kreeg, werd hem dinsdagmorgen fataal.

Nand Buyl had een schitterend palmares. Film, theater, televisie... Hij was van alle markten thuis. Hij was niet alleen een goede acteur maar ook een pionier van de Vlaamse televisie. 60 jaar lang was hij verbonden aan het Brusselse theaterhuis KVS. Maar zijn grote doorbraak kwam er toen hij acteerde in Schipper naast Mathilde. Van hieraf aan zou zijn leven een andere wending krijgen, dit op verschillende vlakken.

Schipper naast Mathilde leverde hem niet alleen naambekendheid op maar ook nog een leuk extraatje. Iets wat zijn persoonlijk leven een serieuze boost zou geven. Nand Buyl leerde namelijk zijn huidige echtgenote Chris Lomme kennen op de set. Dit is hoe het begon. ‘Ik was een jong meisje uit Kortrijk’, zei ze, ‘ik sprak een soort Bargoens en wou het vak leren. Nand gaf bijles. Van meetaf had ik respect voor hem. Hij was zo’n authentieke figuur. Toen had ik besloten hem gelukkig te maken. Eerst zag hij het niet erg zitten met dat jong ding. Hij was teleurgesteld door vrouwen, door liefdesperikelen.’

Naast een gelukkig gezinsleven kreeg de acteur de kans om te acteren in enkele Vlaamse series op televisie. Hij speelde o.a. mee in Thuis, Ons geluk en Stille waters. Ondanks de hoge leeftijd van Nand, bleef hij actief. In 2005 konden we Nand Buyl bewonderen in De Kavijaks. Nooit dacht de acteur aan stoppen. Zijn echtgenote Chris Lomme kon enkel met bewondering toekijken hoe haar man nog steeds het publiek wist te bekoren.

Nand Buyl wou de jonge acterende generatie een hart onder de riem steken. Hij wou hen fascineren, inspireren en motiveren om toch de stap te zetten naar het onzekere acteursbestaan. Jonge theatergezelschappen droeg hij een warm hart toe. Hij leek wel gek toen hij vorig jaar op 85-jarige leeftijd op de planken stond samen met zijn acterende wederhelft. We konden hem toen aan het werk zien in Spoon river van Braakland/Zhebilding en in 2007 maakte hij met Leporello Fool for love. Deze laatste productie wordt nu nog steeds opgevoerd.

Ondanks zijn jonge hart en het enthousiasme van een kind van 12 moest Nand Buyl vorige week na een beroerte opgenomen worden in het ziekenhuis. Van toen af is het snel gegaan, wist Chris Lomme te vertellen. 'Nand stierf zoals hij geleefd heeft: sereen, zelfbewust en gelukkig. Hij heeft een goed leven gehad.' Chris Lomme nodigt de fans van haar man uit op de intieme plechtigheid. Deze zal op dinsdag 31 maart plaatsvinden in Vilvoorde.

Graag wil ik een warme oproep doen voor het laatste eerbetoon aan Nand Buyl. Afspraak zaterdagavond om 21.10u bij VTM voor de film Vidange perdue. In dit sociaal drama neemt Nand Buyl de hoofdrol voor zijn rekening. Sinds de bioscooprelease in 2006 werd 'Vidange Perdue' bekroond met de André Cavensprijs voor de Beste Belgische film, met de Grote Prijs op het 55ste Filmfestival Mannheim-Heidelberg en met de hoofdprijs voor Beste Film op het festival Zoom TV in Barcelona. Neem uw tijd voor een gezellige zaterdagavond met de rasacteur Nand Buyl!

Iedereen gezond?

Voor het eerst in zo’n slordige 25 jaar heeft de Oostenrijkse 'horroropa' Josef Fritlz een goede daad verricht!
Hij is immers 'tot inkeer' gekomen. Vanmorgen (woensdag 18 maart) pleitte hij schuldig aan alle misdaden die hem ten laste worden gelegd: het niet verlenen van hulp, slavernij, verkrachting, uitoefenen van dwang, incest, vrijheidsberoving en moord. Een hele boterham!
Een levenslange opsluiting lijkt dan ook onafwendbaar voor Josef Fritzl, die pas in april vorig jaar ontmaskerd werd.

Voor dit ‘proces van de eeuw’ reisden maar liefst 200 journalisten van over heel de wereld af naar Sankt Pölten. Al die media-aandacht bewijst maar weer hoe de populariteit van het begrip ‘ramptoerisme’ blijft stijgen in onze 21ste eeuwse samenleving. Het Laatste Nieuws is immers niet voor niets de grootste krant van het land! Opvallend hoe sensatie, liefst op een zo subjectief mogelijke manier, steeds meer en meer lezers aantrekt.

Even over Fritzl zelf: verwonderlijk toch dat deze man geestelijk gezond werd verklaard? Ik stel mij wel eens vragen bij de criteria die gehanteerd worden om iemand ‘geestelijk gezond’ te verklaren. Iedereen die zich bewust is van zijn daden (en niet gedwongen wordt door stemmen in zijn/haar hoofd) is geestelijk gezond. Hoe verantwoord je echter dat een man die zijn dochter 24 jaar lang opsloot en zeven kinderen bij haar verwekte (waarvan hij er één verbrandde in de oven) niet geestesziek is? ‘Hij werd niet gedwongen door hallucinaire stemmen’ is maar een pover argument…

Door het proces-Fritzl laaien de discussies over het al dan niet opnieuw invoeren van de doodstraf uiteraard weer hoog op… en terecht! Want wat zal het leven van deze man immers nog voorstellen na zijn veroordeling? Niets meer dan een tien à vijftien jaar wegrotten in de cel rest de Oostenrijker nog, gefinancierd door de Oostenrijkse staat. En vanwaar halen zij ook alweer al dat geld? O ja, van de belastingbetaler natuurlijk. In economisch opzicht zou het dus best een goede zaak zijn om de doodstraf opnieuw in te voeren. Maar het principe ‘de staat heeft niet het recht om het leven van een ander mens te beëindigen, ook al gaat het om een moordenaar’ zegeviert nog steeds in ons moderne Europa.

Tot slot nog dit: Welke geestelijk gezonde man kan dergelijke horrordaden plegen, zonder dat de mensen in zijn omgeving (of zelfs zijn eigen vrouw) in die 24 jaar ooit iets vreemds aan hem hebben opgemerkt? Even een doordenkertje...

Doodgraag sterven

'Meneer, kan u me helpen? Ik wil sterven.' Amelie Van Esbeen (93) vraagt het aan iedereen die haar kamer binnenkomt. Omdat niemand haar euthanasiewens wil inwilligen, is ze sinds vorige week - na een mislukte zelfmoordpoging - in hongerstaking. 'Tot de dood', zegt ze. (http://www.nieuwsblad.be/)

Dit nieuwsbericht was de aanleiding voor een maatschappelijk debat over euthanasie. Het doet denken aan de zaak van de Française Chantal Sebire, die ongeneeslijk ziek was maar noodgedwongen moest leven en lijden. In Frankrijk is euthanasie tout court verboden, bij ons is het legaal mits een hele waslijst vage voorwaarden.

Na de ellenlange lijst beschamende politieke blunders die ons land op de wereldkaart zetten, verzuipen we eens te meer in onze eigen bureaucratie. Maar dit geval is anders. Waar we doorgaans verstrengeld raken in de netten van oneindige wetten en decreten, is er nu vooral sprake van discussie omdat er een gebrek is aan eenduidige voorschriften. Amelie is namelijk geen terminale patiënt, ze lijdt hoogstens aan enkele ouderdomskwalen. Ironisch genoeg zorgen die kwalen ervoor dat ze niet in staat is er zelf een einde aan te maken, ze is afhankelijk van de goodwill en de deontologische verantwoordelijkheidszin van de behandelende artsen .
Die artsen besloten dat het geval van Amelie niet volstaat om euthanasie toe te kennen, en dus besloot de vrouw om in hongerstaking te gaan. Dat respecteert de omkadering dan wel weer. Ze laten de vrouw dus liever afzien en een pijnlijke dood te sterven dan haar een pijnloze en eervolle rust te gunnen. Meer zelfs dan het te respecteren, kwam die hongerstaking er in overleg met de verantwoordelijke artsen.

Ik vraag me af wat het verschil is tussen iemand een spuitje geven of iemand geen voeding meer geven, beiden op eigen wil. Het verschil is dat het eerste officieel als ‘euthanasie’ beschouwd wordt en dus een ingewikkelde procedure vereist. De tweede optie wordt klaarblijkelijk niet onder de noemer euthanasie gerekend en is dus volledig vrijblijvend. Het wordt tijd dat er een duidelijke omschrijving komt van de euthanasiewet die niet voor interpretatie vatbaar is.

Willen we euthanasie legaal houden? Wie komt in aanmerking? Is psychisch lijden reden genoeg om euthanasie toe te laten? Dit zijn vragen die gevoelig liggen en die altijd voor –en tegenstanders zullen kennen. Maar laat ons vooral mensen als Amelie niet nog meer lijden dan ze al doen. Mensen die levensmoe zijn plegen zelfmoord, mensen die daar niet toe in staat zijn, zijn afhankelijk van anderen. Men moet tegenwoordig al een papierberg trotseren en een heuse verantwoording afleggen om te mogen sterven. Uiteraard moet er psychologische bijstand zijn in de vorm van palliatieve zorg, als de behandelende arts oordeelt dat de patiënt daarbij gebaat zou zijn, maar dan komen we terug op de interpretatie en verantwoordelijkheidszin van de arts.

Het lijkt quasi onmogelijk om volledig objectieve en rechtlijnige criteria op te stellen. Maar het is al te belachelijk om een 94-jarige nog noodgedwongen in leven te houden en ze bijna te dwingen om in hongerstaking te gaan, nadat ze uitdrukkelijk haar wens om te sterven heeft geuit.

Dat mag niet!

Zondag was alweer een zwarte dag voor de rokers. Senator (en huisarts) Patrick Vankrunkelsven (Open VLD) dient een wetsvoorstel in om roken te verbieden in een gesloten ruimte terwijl er kinderen bij zijn. ‘Daar is maar één reden voor: omdat het moordend is’, aldus Vankrunkelsven. Het gaat in eerste plaats over roken in auto’s en bij uitbereiding in huiskamers. De senator dient dit voorstel niet in met het oog op mogelijke overheidscontroles, maar eerder om een soort van sociale controle. Buren en familieleden kunnen de ouder er dan op wijzen dat hij of zij de wet overtreedt.

Gaat Vankrunkelsven hier niet wat te ver? N-VA vindt van wel. ‘De politiek moet zich niet mengen in de manier van leven in de huiskamer’, zegt Sarah Smeyers (N-VA).
Natuurlijk weet elke verstandige, liefhebbende ouder dat het beter is om niet te roken in het bijzijn van je kinderen. Toch wordt dit nog te vaak gedaan, maar betekent dit nu ook al dat de overheid mensen dingen moet verbieden in hun eigen huis? Er is nog altijd zoiets als privacy. In je eigen woning ben je toch nog altijd vrij om te doen en laten wat je wil. En dit is maar goed ook. Wat zou de volgende stap zijn? De ouders verbieden een glaasje alcohol te drinken in hun salon? De mensen verbieden hun muziek harder te zetten in aanwezigheid van kinderen? Aangezien Vankrunkelsven toch niet van plan is om er een controle op af te sturen, (stel je voor dat we hieraan ons belastingsgeld moeten spenderen in deze tijd van crisis) heeft het dan ook weinig zin om deze wet te maken.

Roken is en blijft een ongezonde gewoonte, zeker in het bijzijn van anderen, maar hier gaat het om het principe mensen op te leggen wat mag en wat niet mag in hun eigen huis. Hierin gaat Vankrunkelsven dan een stap te ver. De overheid moet zeker verder gaan met de antirookcampagnes, ze mogen gerust nog wat meer belastingen heffen op tabakswaren, maar beslis niet wat iemand moet doen of laten onder zijn eigen dak.

Obama bowlt

In verschillende kranten viel onlangs te lezen hoe de kersverse Amerikaanse president de gehandicapten schoffeerde door in de talkshow van Jay Leno te stellen dat zijn geklungel tijdens het bowlen niet zou misstaan op de Special Olympics. Barack Obama bood daarop prompt zijn excuses aan, aan de voorzitter van de Special Olympics. Deze werden aanvaard: case closed, harm done. Hoewel het in deze kwestie misschien enigszins anders ligt daar het één van de belangrijkste staatsleiders van de wereld betreft, illustreert het eens te meer het politiek correcte klimaat die vandaag heerst. Er is niets tegen wat elementaire beleefdheid en empathie, maar de verstikkende mate waarin dit vandaag de tongen verdooft, lijkt me meer dan ongezond. Ik heb voldoende vertrouwen in Obama om zijn ongelukkige zinsnede niet als opzettelijk beledigend te interpreteren, maar als een humoristische poging tot zelfrelativering. ‘Humor’ en ‘relativering’, meer nog dan ‘vrijheid van meningsuiting’, lijken mij de kernwoorden in dit debat. Staat het beschreven geval alleen? Neen, er zijn tal van gelijkaardige voorbeelden te geven: de Belgische inzending voor het Eurosongfestival stoot de Elvisfans tegen de borst, de zingende supporters van voetbalclub Antwerpen (RAFC) worden door de RTBF vergeleken met Stalin en Hitler (en het mag verwonderen dat niemand aanstoot nam aan deze vergelijking), komiek Philippe Geubels schoffeert de Joodse gemeenschap (‘Als er in Antwerpen een gaslek ontstaat, zal Freilich het stadsbestuur dan aanklagen voor provocatie?’), ook tal van onze islambroeders hebben kortere lontjes dan teentjes, denk maar aan de reactie op de Mohammed-cartoons en zo kunnen we deze pagina gemakkelijk vullen met voorbeeldjes. Wat al deze feiten met elkaar verbindt, is dat het in wezen gaat om vrij onschuldige en, inderdaad, soms misplaatste grapjes. Men kan deze grappig vinden en lachen, of absoluut niet grappig vinden en de grappenmaker belachelijk vinden, of iets daartussenin. Wat mij in dit geval een ongepaste reactie lijkt, is om de grappenmaker en masse te verketteren, of dacht u echt dat Phillipe Geubels een antisemiet is en de RAFC-aanhang gelooft dat alle Walen pedofielen zijn?
Eigenlijk komt het hierop neer: we moeten blij zijn dat we leven in een maatschappij waar deze zelfverklaarde komieken kunnen bestaan, want daar wordt er gerelativeerd, en daar kunnen serieuze zaken met een vleugje humor benaderd worden, daar heerst een open karakter wat de dialoog en het debat mogelijk maakt. Een verzuurde maatschappij waar we heel netjes niets zeggen om niemand te schofferen en gedicteerd worden door een monoloog, dat is pas een onsmakelijke grap. En overigens, in welke tak van de Special Olympics dacht Obama zijn bowlinggeklungel dan wel tentoon te spreiden?

'Gebruik geen condooms!'

De paus is weer op tournee! Ditmaal is Benedictus XVI neergestreken in Afrika. Een continent waar ongeveer achthonderd miljoen mensen leven én waar het hiv-virus één van de grootste maatschappelijke problemen is. We weten ook allemaal wat het standpunt is van de katholieke Kerk tegenover aids en voorbehoedsmiddelen. Een combinatie waarvan we verwachten dat die zeker en vast voor vonken en vuur zal zorgen, wat ook het geval was!

Tijdens een geïmproviseerde persconferentie in het vliegtuig zei de kerkleider aan journalisten dat hij niet gelooft dat men via het uitdelen van voorbehoedsmiddelen de aidsproblematiek van Afrika kan oplossen. Volgens de paus zou het condoom het probleem zelfs verergeren. Hier kunnen we toch wel de vraag stellen of deze uitspraak eigenlijk wel gepast is in een werelddeel waar zo’n vijfentwintig miljoen mensen besmet zijn het hiv-virus. Weet de katholieke kerk eigenlijk nog wel waar ze mee bezig zijn?

Net na de, reeds memorabele, uitspraak van de paus, kondigde Spanje aan dat het een miljoen condooms naar Afrika stuurt, als poging om het aidsprobleem in te dijken. Via deze tegenreactie wil Spanje de wereld wakker schudden en ons duidelijk maken dat de katholieke Kerk niet altijd gelijk heeft. Ook de Belgische en Franse regeringen hebben reeds hun bijzondere ongerustheid geuit over de houding van de kerkvorst.

Volgens mij moet de westerse wereld niet meer wakker geschud worden. Door deze pauselijke uitspraak werd het nog maar eens duidelijk dat niet alles aan de kerk als ‘ideaal’ kan beschouwd worden, net zoals al gebleken is bij andere uitspraken over bijvoorbeeld holebi’s en abortus. Een continent zoals Afrika is natuurlijk wel heel makkelijk beïnvloedbaar door de gedachten van de kerk, zeker doordat het onderwijs voor jongeren in dat continent niet echt van wereldniveau is.

Spaanse condoomopstand

17 maart 2009:
Paus Benedictus XVI is om 15.40 uur Belgische tijd in Kameroen aangekomen als eerste stap in zijn reis als kerkelijke leider doorheen Afrika. Die reis zal één week duren. Hij kreeg een warm welkom van de Kameroense president Paul Biya. Een goed begin, zou men denken.

Bij zijn aankomst vermeldde de kerkleider al meteen dat de volkeren van het continent jaren geleden "op een wrede manier zijn ontworteld en overzee verhandeld". Iets wat we natuurlijk al langer weten en waar weinig mensen bij zullen zeggen dat dit een morele en goede zaak was. De vraag is of dit gruwelijke verleden, hoewel het niet vergeten mag worden, telkens weer moet worden aangehaald.
Erna maakte de paus de vergelijking met de mensenhandel van vandaag , meerbepaald de handel in weerloze vrouwen en kinderen. Hij zei dat dit de nieuwe vorm van slavernij is geworden. Waarom er niet wordt gezegd dat mannen die hetzelfde lot ondergaan ook serieus afzien, blijft een raadsel.
Want schaapjes van mensen zijn ze allemaal. Ook wij zouden schaapjes zijn, aangezien Benedictus XVI beweert dat hij als herder naar Afrika is gekomen, om zijn "broeders en zusters in het geloof te bevestigen."
Maar de paus wist toch enkele van zijn teerbeminde broeders en zusters, verspreid over de hele wereld, tegen zich in het harnas te jagen. In een geïmproviseerde persconferentie zei hij namelijk dat hij niet gelooft dat condooms de aidsproblemen van Afrika zullen oplossen. Hoewel de wetenschap hier duidelijk andere dingen op weet te zeggen.
Moeten we nu de man van God of de harde bewijzen geloven? Blijkbaar is onze kerkleider ervan overtuigd dat met internationale solidariteit, de mensen in Afrika het meest kunnen geholpen worden. Iets wat in onze westerse ogen naïef overkomt. Spanje is ook van die mening, het kiest duidelijk voor de wetenschappelijke visie op de aidsproblematiek. Als reactie op de uitspraak van de paus zal het een miljoen condooms naar Afrika sturen.
Een nobel gebaar, maar misschien toch ook wel een beetje naïef. We weten al langer dan vandaag dat er veel aanhangers van de paus zijn, die dus ook alles geloven wat hij zegt. Dit heeft als gevolg dat er zeer veel Afrikanen zullen zijn die daarom geen condooms zullen gebruiken (ondermeer omdat het de conceptie ook tegengaat). Ook zijn er nog steeds veel mensen in Afrika die denken dat aids een uitvinding is van de Westerlingen om hen te verwoesten. Dit heeft tot gevolg dat ook zij niet in de effectiviteit van het gebruik van een condoom zullen geloven.

Deze situatie is dus overduidelijk niet zwart of wit, maar bevat enkele grijstinten. Het is daarmee ook logisch dat, voor we ons uitspreken over zulke dingen, we genoeg moeten weten waarover we het hebben en beide kanten van de medaille moeten bekijken.

Joden en hun tenen

De joden voelen zich geviseerd door de VRT. Dit keer omwille van één zin die vermeld werd in het evangelie tijdens een van de tv-missen. Misschien moeten de joodse organisaties sommige dingen weer wat in hun context leren zien.

Het begon allemaal met de rel rond één bepaalde episode van het programma Plat Préféré waarin Jeroen Meus het favoriete gerecht van grote figuren uit het verleden bereidt. Toen bekend raakte dat de kok in die bewuste aflevering forel met botersaus zou maken, het favoriete gerecht van Hitler, was voor de joodse gemeenschap de maat vol. Hun reactie startte een heuse kettingreactie op, die er uiteindelijk voor zorgde dat de bewuste aflevering nooit werd uitgezonden.

Het is begrijpelijk dat bij de joden oude wonden opengereten worden wanneer men Hitler plaatst tussen een reeks mensen als Roald Dahl, Salvador Dali, Jacques Brel enzovoort. De VRT had inderdaad beter moeten nadenken over welk signaal ze zouden geven.

Dat ene feit is er echter de oorzaak van geweest dat de joodse gemeenschap op vinkenslag ligt, waardoor de incidenten zich de laatste weken opstapelden. Een grap van komiek Philip Geubbels, een reclame voor het reisprogramma van Tomas De Soete en een item in het populaire programma Man bijt hond zorgden ook voor heel wat wrevel.

Alle voorgaande voorvallen leidden ertoe dat de VRT een deontologische commissie oprichtte die zich moet beraden over heikele thema’s die in de VRT-programma’s aan bod komen. Een slimme zet, want alle partijen konden zich verzoenen met deze oplossing en voor even leek de vrede teruggekeerd.

Tot de tv-mis van één maart laatstleden op het scherm kwam, want die zette opnieuw kwaad bloed bij de joodse gemeenschap. Aanleiding voor de ergernis is dit keer een zin uit het evangelie waarin staat dat de joden ‘huichelaars’ zijn. De joodse waakhonden ontwaakten meteen uit hun schoonheidsslaapje en lieten van zich horen.

Zelf zeggen de joden dat ze niet verwachten dat er censuur komt op het evangelie, gewoon dat controversiële passages worden gemeden of historisch gekaderd. Sta mij toe te zeggen dat dat voor mij nagenoeg op hetzelfde neer komt.

De VRT schuift de verantwoordelijkheid door naar de Kerk door te zeggen dat zij de misvieringen enkel capteert. Duiding geven bij het evangelie, zo zeggen ze bij de openbare omroep, is de taak van de Kerk.

Het lijkt mij sterk dat de Kerk haar evangelie zal gaan censureren of controversiële passages zal gaan mijden. Het zou nogal gek zijn mocht je tijdens het evangelie, in plaats van de stem van de priester, plots een fluittoon horen. Het evangelie vloeit überhaupt voort uit de Tenach en Jezus was zelf een jood.

Misschien doen de joodse organisaties er beter aan in de toekomst de dingen terug in hun context te plaatsen. Wanneer wij problemen hebben met wat in hun Tenach staat, dan schreeuwen we toch ook niet meteen moord en brand?

redactionele commentaar: bonussen AIG

President Obama reageerde furieus toen hij hoorde welke bonussen enkele topmannen bij AIG kregen: een totaal van 165 miljoen dollar. En dat terwijl de noodlijdende verzekeringsgigant tot 3 maal toe had moeten aankloppen bij de overheid voor geld, wat neerkwam op 170 miljard dollar.

Hij zei dat het bedrijf „financiële ellende doormaakt vanwege roekeloosheid en hebzucht”. Het is volgens de president „moeilijk te begrijpen waarom de handelaren in derivaten van AIG een bonus zouden verdienen, laat staan 165 miljoen dollar. Hoe verantwoorden zij dit schandaal ten overstaan van de belastingbetalers die het bedrijf in leven houden?”

AIG-bestuursvoorzitter Edward Liddy zei de bonussen te betreuren, maar gaf ook te kennen dat ze de enige manier waren om "de beste en slimste talenten" van het bedrijf te behouden. Misschien moet de beste man maar eens een people management- of motivatiecursus volgen in plaats van het geld van miljoenen onzekere en steeds armer wordende belastingsbetalers uit te delen als snoepjes.

De nieuwe president zette zijn harde woorden ook om in daden: hij liet de 165 miljoen dollar terugvorderen. Zijn reactie was er simpelweg een van gezond verstand en niet van overdreven democratische visies.

Hopelijk volgt België Obama's voorbeeld en past ze zijn methode toe op de riante ontslagpremies en bonussen die de laatste tijd, terecht, het nieuws halen.

Welkom

Beste studenten

Welkom op jullie weblog. We zullen deze blog gebruiken als uithangsbord voor de richting BASO Nederlands en als podium voor enkele van onze schrijfopdachten.

Log je eerst in op je persoonlijke KATHO-mailadres (Ann-Sophie op msn). Je vindt er een uitnodiging om als auteur toe te treden tot het knappe redactiegezelschap van deze weblog. Neem daarna de tijd om een commentaarstuk te schrijven over een actueel nieuwsfeit. Vergeet niet om bij je artikel ook een foto te zoeken. Post je artikel en foto ten laatste op woensdag 25 maart op onze blog.