In de straten van Londen ijsbeert Eurydice radeloos rond. Haar gezicht is betraand. Ze weet zich geen blijf met zichzelf sinds ze een flinke ruzie heeft gehad met haar vader. "Och! Het is ook altijd wat met die ouwe", probeert ze zichzelf moed in te spreken. Haar vader weet maar al te goed hoe belangrijk eten voor haar is. Maar dat hij over zoiets kleins een hels drama maakt, daar kan ze niet bij. "Van mama had ik toch meer steun verwacht", mompelt ze kwaad. "Ze gaf papa gewoon gelijk! Hoe kan ze?" Tranen rollen over haar wangen.
Het begon allemaal vorig jaar in september. Ze ging toen over naar het vijfde middelbaar waar ze zoveel zin in had, maar algauw werd duidelijk dat het niet meer zo simpel zou zijn op school. Vanaf nu zou ze echt moeten werken. En dan had ze nog eens zes uur gymnastiek per week. Dit zou ze nooit aankunnen! Voordat het schooljaar begon, hadden haar ouders haar al gewaarschuwd voor het feit dat het vijde zwaar zou worden en dat ze haar turntrainingen zou moeten verminderen. Geen haar op haar hoofd dat daaraan dacht. Eurydice was een geboren turntalent en dat talent mocht ze niet verloochenen. Ze zou tot het uiterste gaan om alles perfect te kunnen combineren, want ze was altijd de primus van de klas en dat moest zo blijven.
Maar alles ging van kwaad naar erger. Eurydice wilde blijven presteren op alle vlakken, maar daar slaagde ze niet in. Ze verloor de controle over haar schoolwerk. Het was een regelrechte ramp! Ze was niet meer de eerste van de klas en dat kon ze maar niet aanvaarden. Door alle stress vermagerde ze zienderogen. Toen ze dat besefte, hoorde ze een belletje rinkelen. Ze had dan wel de controle over haar schoolwerk verloren, maar controle over haar eten had ze wel. Ze veranderde in een echte 'gezondheidsfreak'. Elk grammetje vet dat ze naar binnen speelde, moest er weer af. Niet alleen haar eetgewoonten veranderden, maar ook haar gedrag thuis. Eurydices ouders zagen hun dochter elke dag een beetje meer wegkwijnen. Ze waren radeloos. Tot vandaag ...
Eurydice maakt zich klaar voor de turntraining. "Eerst nog even op de weegschaal", denkt ze.
"Nee! Nee! Nee! Zoveel?! Er is 400 gram bij", schreeuwt ze uit. "Grrr". Ze neemt een extra trui uit haar kast en trekt hem aan. "Jij moet me helpen om meer vet te verbranden", beveelt ze de trui kwaad alsof ze een klein kind de les spelt. Ze grabbelt de rest van haar spullen bijeen, propt die in haar sporttas en haast zich naar beneden.
"Mama! Schiet op! Ik zal te laat zijn", roept ze geërgerd.
"Eurydice. Kom eerst eens hier", zegt haar moeder zorgwekkend kalm. Ze haast zich naar de keuken en ziet dat haar moeder en haar vader samen aan de keukentafel zitten met dé gevreesde blik op hun gelaat. Er zwaait wat. Dat weet ze nu al.
"Goh! Kan dit echt niet wachten?", zucht ze. "Ik ben nu al te laat en volgende week is er wedstrijd. Jullie weten wat het voor me betekent als ik niet op tijd kom op de training. Ik wil deze keer echt meedoen", zegt ze gehaast terwijl ze snel haar schoenveters knoopt.
"Nee!", zegt haar vader streng. "Je moeder en ik hebben zonet een ernstig gesprek gehad en we hebben een beslissing genomen."
Eurydice kijkt haar ouders bang aan. "Gesprek? Beslissing? Wat ... Hoe ... Wat heb ik verkeerd gedaan?", stamelt ze.
"Je hebt niets mispeuterd, mijn kind", stelt haar moeder haar gerust. "Luister Eurydice, je bent de laatste tijd erg veranderd. We herkennen je bijna niet meer. Wat is er toch met jou aan de hand?"
"Er is niets", zegt ze koeltjes. Ze bestudeert haar vingernagels.
"Niets? Je bent minstens tien kilogram vermagerd en er is niets?", reageert haar vader luider dan verwacht.
"Misschien heb ik gewoon stress. Door al mijn schoolwerk. De leerkrachten doen gewoon niet meer normaal, papa!" Ze rept geen woord over haar dieet. Niemand mag weten dat ze haar eigen digitale weegschaal heeft.
"Volgens ons is dit geen stress, liefje", sust haar moeder.
"Je eet niet meer zoals het hoort. Dit kan geen stress zijn!", Haar vader wil absoluut zijn zin doordrijven.
Eurydice begint te huilen. "Alsjeblieft, mama! Breng me naar de training", snikt ze.
"Mama brengt je niet. We hebben beslist dat je niet meer naar de turntrainingen gaat", zegt haar vader diplomatisch.
"Wat hebben jullie?", huilt ze kwaad.
"Zolang je niet eet zoals het hoort, ga je niet naar de training. Punt."
"Mama?" Ze kijkt haar moeder smekend aan.
"Sorry meisje, maar we hebben geen andere keuze."
Het dringt bijna niet tot haar door, maar dan ...
"Ik ... ik ... IK HAAT JULLIE!", brult ze. Ze neemt haar sporttas en loopt de deur uit die ze met een luide klap dichtgooit.
"Eurydice!" Haar vader wil opstaan, maar haar moeder legt haar hand op de zijne.
"Laat haar nu maar even. Ze komt wel terug."
