Er zijn enorm veel verkiezingen waar een knappe jongedame uit kan kiezen. Je kunt het zo gek niet bedenken of ze bestaan. Denk maar aan De Eikoningin, Miss Coast, Miss Waregem Koerse, Aardbeienprinses... Soms kan je ze heel moeilijk van elkaar onderscheiden. Weet u wat het verschil is tussen Miss Coast en Miss Beach? Wel, ik niet.
Steeds meer verkiezingen proberen origineel uit de hoek te komen. Men gaat op zoek naar de mooiste mama bij Misses Globe, het sportiefste meisje bij Miss Sports, de mooiste vegetariër uit Europa bij Europe's Sexiest Vegetarians... Met trots kan ik u melden dat een Belgische jongedame, Fiona Dewaele, deze vegetarische verkiezing won.
Als laatste heb je dan de schoonheidsverkiezingen. Miss Belgian Beauty gaat op zoek naar de knapste Belgische jongedame, HLN Babe haalt de knapste lezeres voor de lens en laat de andere lezers meebeslissen wie wint en Miss Reef zoekt het meisje met de mooiste billen of het knapste kontje! Deze schoonheidsverkiezingen worden in de volksmond 'vleeskeuringen' genoemd. Waarom zouden we eens niet een verkiezing organiseren waar elke gewone Belg kan aan deelnemen? Wat dacht je van Miss Zonneslag, Miss Flater, Miss Moppentapper?
Iedereen weet dat echte schoonheid vanbinnen zit maar daar wordt weinig rekening mee gehouden als je deelneemt aan een verkiezing. De perfecte 'look' of uitstraling hebben en een woordje Nederlands kunnen spreken, is in België al meer dan genoeg om een kroontje te verdienen. Eigenlijk moet je 'jezelf kunnen verkopen'. Je moet voldoende sponsors kunnen aanbrengen, toegangskaarten verkopen en mensen overtuigen om smsjes te sturen om een finaleplaats te kunnen bemachtigen. Na een verkiezing ben je eigenlijk een goede verkoper die alle marketingtechnieken beheerst.
Je vraagt je nu waarschijnlijk af waarom mensen aan een verkiezing willen deelnemen. Ik denk dat het vooral gaat om 'contacten leggen'. Je leert nieuwe mensen kennen en je vormt samen met de deelnemers een groep die steeds nauwer met elkaar gaat samenwerken. Door allerlei leuke activiteiten te doen zoals een dagje naar zee gaan, een pretpark bezoeken, een relaxdag in een beautycenter beleven en samen op weekend gaan, onstaan er vriendschappen. Wanneer de spots op jou gericht zijn, is het jouw moment om uit te blinken. Jouw zelfvertrouwen krijgt een boost en je ontdekt wat je sterke en zwakkere punten zijn.
Met dat communiceren en samenwerken in een groep is het opletten geblazen. Al snel worden kleinere groepjes gevormd van hechtere vrienden. Wanneer de finale van een missverkiezing dichterbij komt, verandert de sfeer. Enkele meisjes worden achterdochtig en observeren het gedrag van andere deelnemers. Dàt is het moment waarop het interessant wordt. Vaak vervaagt de grens tussen sociaal zijn en omkoperij. Meisjes die echt willen winnen, durven soms heel ver gaan. Ze kloppen aan bij de organisator voor wat 'advies'. 'Meneer, ik wil zo graag winnen. Ik heb er alles voor over om te winnen.' De organisator is ocharme ook maar een man van vlees en bloed. Maar het kan ook omgekeerd. De sluwe organisator kan zijn macht gebruiken om iets te verkrijgen van de jongedames. Meisjes die absoluut willen winnen en er alles voor over hebben, vormen dan zijn perfecte prooi. Ignace Crombé, schaam u!
Het verkiezingswereldje is niet zwart of wit. Veel dingen die het daglicht niet mogen zien, gebeuren in de grijze schemerzone. Gelukkig verloopt alles volgens het boekje bij het leeuwendeel van de verkiezingen en dat kan ik alleen maar toejuichen. Naast de gewone missverkiezingen kan je ook onverwachts een bekroning krijgen. Kijk maar naar het nieuwsbericht op http://www.hln.be/. 'Actrice Scarlett Johansson heeft de mooiste borsten van Hollywood. Dat menen althans de kijkers van het tv-programma Acces Hollywood, die in een poll de bestgedraaide boezem van het sterrendom mochten uitkiezen.' Naast haar schitterende prestaties op het witte doek wordt ook haar lichaam gewaardeerd door de kijker. Wat wil een vrouw nog meer?
donderdag 30 april 2009
Respect verliezen per zomer
“De jeugd van tegenwoordig kent geen respect meer.”
Volgens de ‘ouderen van dagen’ is dit de waarheid en niets dan de waarheid.
Volgens mij is dit (meestal) klinkklare onzin en mogen de mensen die dit beweren eens een hele grote, nieuwe bril aandoen om goed in de spiegel te kijken.
Als mijn ma mij vraagt om even voor haar inkopen te gaan doen, dan begin ik er altijd aan met goede moed. Jammer genoeg eindigt het iedere keer in ongelofelijke ergernis met als gevolg de rest van de dag slecht gezind rondlopen.
Hoe dit komt, vraagt u zich af? Daar valt in één woord op te antwoorden: gepensioneerden.
We kennen ze allemaal: vriendelijke oudjes die als lieve oma in wangen knijpen en snoepjes uitdelen. Neem ze echter even weg van hun familie en ze worden egoïstische, respectloze figuren.
Zo was ik laatst nog maar eens inkopen aan het doen voor mijn hard werkende mama, toen ik geen kant meer uit kon met mijn zo al moeilijk te besturen winkelkarretje. Langs alle kanten werd ik omsingeld door oudere vrouwen die zich helemaal niet bezighielden met inkopen doen. Ze vonden het veel belangrijker om sociaal te doen met hun peers, iets waar ik helemaal niets op tegen heb. Maar in de plaats van ook te denken aan de brave medemens die enigszins gehaast is bij het winkelen, deden ze gewoon alsof ze de enige personen op de aardbol waren. Ze zetten hun karretjes niet netjes achter elkaar, maar gingen lekker leuk dubbel parkeren. Dan kan je als jong persoon niet anders dan beleefd vragen of je alstublieft even zou mogen passeren. Op die vraag werd ik de vorige keer dus straal genegeerd. Neen, dat is gelogen, ik werd niet straal genegeerd. De twee dames keken me eens goed aan en gingen dan lekker door met de kapsalonroddels, nog steeds de weg versperrend. Door mijn eerdere slechte ervaringen met soortgelijke personen van enige leeftijd, raakte mijn geduld bijna op. Ik wilde de uitspraak van hierboven absoluut niet bevestigen, dus ik bleef kalm en vroeg voor een tweede maal of ze alstublieft hun karretjes een stukje zouden willen verschuiven. (De wijzer op mijn horloge bleef namelijk maar tikken, en ik had nog andere, belangrijke dingen te doen.) Bij die vraag vielen beide dames uiteraard uit de lucht en waren ze lichtjes geïrriteerd. Ik krijg als antwoord: “We zouden wel weggegaan zijn hoor, juffrouw!”
Goed, ik bleef mezelf beheersen en ging rustig door met het verzamelen van de dingetjes die ik nodig had. Er lag niet veel in mijn karretje en ik begaf me naar de kassa waar ik wou aansluiten bij een rij die niet te lang was en waar mijn medemensen ook niet veel in hun karretje hadden liggen. Een slimme, tactische zet, vind ik van mezelf. Nu verwacht je dat alles wel snel ging vanaf toen en ik niet lang meer weg zal geweest zijn van huis, maar niets was minder waar. Ja hoor, daar waren ze weer, de mensen die al ettelijke zomers hebben meegemaakt. Ik stelde mezelf gerust en zei dat ze niet allemaal hetzelfde zijn, er zijn wel degelijk gepensioneerden met respect. Veralgemenen is absoluut ‘not done’, ben ik van mening. Tot op het punt dat ze mij voorstaken, dan was mijn kookpunt bereikt. (Vraag maar rond aan mensen die me kennen, veel geduld heb ik niet, ik vind dat ik die dag mijn best heb gedaan om te blijven ademhalen.)
Ik zei, uiteraard nog steeds op een beleefde manier, dat ik hier eerst was en dat ik het altijd kan appreciëren als mensen hun beurt afwachten. Het spreekt voor zich dat ik dan een hele reeks klachten mocht aanhoren over de jeugd en het woordje respect dat zich niet in hun woordenboek bevindt.
Ik ben mondig genoeg, dus ik kan wel op zo’n stellingen reageren, maar ik wil mijn energie daar niet insteken. Het heeft geen zin, er zijn toch geen oren naar mijn argumenten.
En “if you can’t beat ‘em, join ‘em”.
Er moet alleen een lichte verandering komen in de stelling:
“De jeugd van zestig – zeventig jaar geleden kent geen respect meer!”
“Dat is dan 43 euro en 95 cent, alstublieft.”
Volgens de ‘ouderen van dagen’ is dit de waarheid en niets dan de waarheid.
Volgens mij is dit (meestal) klinkklare onzin en mogen de mensen die dit beweren eens een hele grote, nieuwe bril aandoen om goed in de spiegel te kijken.
Als mijn ma mij vraagt om even voor haar inkopen te gaan doen, dan begin ik er altijd aan met goede moed. Jammer genoeg eindigt het iedere keer in ongelofelijke ergernis met als gevolg de rest van de dag slecht gezind rondlopen.
Hoe dit komt, vraagt u zich af? Daar valt in één woord op te antwoorden: gepensioneerden.
We kennen ze allemaal: vriendelijke oudjes die als lieve oma in wangen knijpen en snoepjes uitdelen. Neem ze echter even weg van hun familie en ze worden egoïstische, respectloze figuren.
Zo was ik laatst nog maar eens inkopen aan het doen voor mijn hard werkende mama, toen ik geen kant meer uit kon met mijn zo al moeilijk te besturen winkelkarretje. Langs alle kanten werd ik omsingeld door oudere vrouwen die zich helemaal niet bezighielden met inkopen doen. Ze vonden het veel belangrijker om sociaal te doen met hun peers, iets waar ik helemaal niets op tegen heb. Maar in de plaats van ook te denken aan de brave medemens die enigszins gehaast is bij het winkelen, deden ze gewoon alsof ze de enige personen op de aardbol waren. Ze zetten hun karretjes niet netjes achter elkaar, maar gingen lekker leuk dubbel parkeren. Dan kan je als jong persoon niet anders dan beleefd vragen of je alstublieft even zou mogen passeren. Op die vraag werd ik de vorige keer dus straal genegeerd. Neen, dat is gelogen, ik werd niet straal genegeerd. De twee dames keken me eens goed aan en gingen dan lekker door met de kapsalonroddels, nog steeds de weg versperrend. Door mijn eerdere slechte ervaringen met soortgelijke personen van enige leeftijd, raakte mijn geduld bijna op. Ik wilde de uitspraak van hierboven absoluut niet bevestigen, dus ik bleef kalm en vroeg voor een tweede maal of ze alstublieft hun karretjes een stukje zouden willen verschuiven. (De wijzer op mijn horloge bleef namelijk maar tikken, en ik had nog andere, belangrijke dingen te doen.) Bij die vraag vielen beide dames uiteraard uit de lucht en waren ze lichtjes geïrriteerd. Ik krijg als antwoord: “We zouden wel weggegaan zijn hoor, juffrouw!”
Goed, ik bleef mezelf beheersen en ging rustig door met het verzamelen van de dingetjes die ik nodig had. Er lag niet veel in mijn karretje en ik begaf me naar de kassa waar ik wou aansluiten bij een rij die niet te lang was en waar mijn medemensen ook niet veel in hun karretje hadden liggen. Een slimme, tactische zet, vind ik van mezelf. Nu verwacht je dat alles wel snel ging vanaf toen en ik niet lang meer weg zal geweest zijn van huis, maar niets was minder waar. Ja hoor, daar waren ze weer, de mensen die al ettelijke zomers hebben meegemaakt. Ik stelde mezelf gerust en zei dat ze niet allemaal hetzelfde zijn, er zijn wel degelijk gepensioneerden met respect. Veralgemenen is absoluut ‘not done’, ben ik van mening. Tot op het punt dat ze mij voorstaken, dan was mijn kookpunt bereikt. (Vraag maar rond aan mensen die me kennen, veel geduld heb ik niet, ik vind dat ik die dag mijn best heb gedaan om te blijven ademhalen.)
Ik zei, uiteraard nog steeds op een beleefde manier, dat ik hier eerst was en dat ik het altijd kan appreciëren als mensen hun beurt afwachten. Het spreekt voor zich dat ik dan een hele reeks klachten mocht aanhoren over de jeugd en het woordje respect dat zich niet in hun woordenboek bevindt.
Ik ben mondig genoeg, dus ik kan wel op zo’n stellingen reageren, maar ik wil mijn energie daar niet insteken. Het heeft geen zin, er zijn toch geen oren naar mijn argumenten.
En “if you can’t beat ‘em, join ‘em”.
Er moet alleen een lichte verandering komen in de stelling:
“De jeugd van zestig – zeventig jaar geleden kent geen respect meer!”
“Dat is dan 43 euro en 95 cent, alstublieft.”
zondag 26 april 2009
Het varkentje eens wassen!
In mijn wildste fantasieën (die uiteraard niets te maken hebben met enige vorm van erotiek) ben ik momenteel de beste column ter wereld aan het schrijven. Een publicatie in de Knack of de Humo is natuurlijk het logische gevolg. Toch moet ik (hetzij heel even) terug met mijn gedachten naar de realiteit, waarin ik als bescheiden Reno-student mijn mening met jullie wil delen.
Al enkele dagen vrees ik voor mijn leven! Het begon allemaal dinsdagochtend, rond 8u. Zoals elke ochtend las ik op mijn gemak Het Laatste Nieuws, ik hou immers wel van een beetje opgeklopte sensatie, vroeg in de ochtend. “Al 81 verdachte sterfgevallen in Mexico”, zo luidde de hoofdpagina van mijn favoriete krant. “Goeie grutjes”, dacht ik bij mezelf. Toen ik even verder las, werd het meteen duidelijk dat het om een epidemie van de zogenaamde ‘varkensgriep’ ging. “Jeminee”, dacht ik meteen, “Als men in Mexico al gehoord zou hebben van het spreekwoord ‘het varkentje eens wassen’, dan zullen ze het daar alleszins niet grondig hebben omgezet in de realiteit!”. En zo lachte ik nog een aantal minuten met mijn eigen kurkdroge humor.
Een dag later was het lachen mij echter vergaan! Afgelopen woensdag kwam mijn favoriete krant voor de dag met de koptekst: “Varkensgriep verspreidt zich over andere continenten”. “Oh jeetje”, dacht ik bij mezelf. “Laat ons hopen dat ik geen slachtoffer word van deze nietsontziende allesdodende ziekte!”
Sindsdien heb ik geen enkele nacht nog goed kunnen slapen. Elke avond pieker ik me suf. Tijdens de voorbije stageweek durfde ik amper nog in de buurt van mijn leerlingen komen, zo bang ben ik om besmet te raken! “Och, maak je toch geen zorgen, m’n lieve zoon”, zei mijn moeder gisteren nog. “Die varkentjes zullen jou geen kwaad doen. Weet je nog wat voor een grote fan je vroeger was van Knorretje, dat varkentje uit Winnie De Poeh?”.
Tuurlijk weet ik dat nog… Knorretje was m’n favoriet, de andere personages kon ik immers niet uitstaan. Teigetje, die had zo’n gezicht waar ik graag een paar flinke meppen zou op uitdelen, en Winnie De Poeh, tja… Ik kon niet wachten tot de dag dat die zou stikken in z’n verdomde honing. Nou ja, dankzij die mooie herinneringen aan mijn prille jeugd, die mijn moeder zonet had opgerakeld, kon ik gisteren toch vredig in slaap dommelen.
Voorlopig is er nog niemand in ons heerlijke landje besmet. Laat ons met z’n allen hopen dat dat zo blijft. Of laat ons toch op z’n minst hopen dat ikzelf niet het slachtoffer word, want dat zou mijn toekomstplannen (ooit de Nobelprijs winnen en in 2030 de finale van het wereldkampioenschap voetbal fluiten) aardig in het gedrang kunnen brengen!
Al enkele dagen vrees ik voor mijn leven! Het begon allemaal dinsdagochtend, rond 8u. Zoals elke ochtend las ik op mijn gemak Het Laatste Nieuws, ik hou immers wel van een beetje opgeklopte sensatie, vroeg in de ochtend. “Al 81 verdachte sterfgevallen in Mexico”, zo luidde de hoofdpagina van mijn favoriete krant. “Goeie grutjes”, dacht ik bij mezelf. Toen ik even verder las, werd het meteen duidelijk dat het om een epidemie van de zogenaamde ‘varkensgriep’ ging. “Jeminee”, dacht ik meteen, “Als men in Mexico al gehoord zou hebben van het spreekwoord ‘het varkentje eens wassen’, dan zullen ze het daar alleszins niet grondig hebben omgezet in de realiteit!”. En zo lachte ik nog een aantal minuten met mijn eigen kurkdroge humor.
Een dag later was het lachen mij echter vergaan! Afgelopen woensdag kwam mijn favoriete krant voor de dag met de koptekst: “Varkensgriep verspreidt zich over andere continenten”. “Oh jeetje”, dacht ik bij mezelf. “Laat ons hopen dat ik geen slachtoffer word van deze nietsontziende allesdodende ziekte!”
Sindsdien heb ik geen enkele nacht nog goed kunnen slapen. Elke avond pieker ik me suf. Tijdens de voorbije stageweek durfde ik amper nog in de buurt van mijn leerlingen komen, zo bang ben ik om besmet te raken! “Och, maak je toch geen zorgen, m’n lieve zoon”, zei mijn moeder gisteren nog. “Die varkentjes zullen jou geen kwaad doen. Weet je nog wat voor een grote fan je vroeger was van Knorretje, dat varkentje uit Winnie De Poeh?”.
Tuurlijk weet ik dat nog… Knorretje was m’n favoriet, de andere personages kon ik immers niet uitstaan. Teigetje, die had zo’n gezicht waar ik graag een paar flinke meppen zou op uitdelen, en Winnie De Poeh, tja… Ik kon niet wachten tot de dag dat die zou stikken in z’n verdomde honing. Nou ja, dankzij die mooie herinneringen aan mijn prille jeugd, die mijn moeder zonet had opgerakeld, kon ik gisteren toch vredig in slaap dommelen.
Voorlopig is er nog niemand in ons heerlijke landje besmet. Laat ons met z’n allen hopen dat dat zo blijft. Of laat ons toch op z’n minst hopen dat ikzelf niet het slachtoffer word, want dat zou mijn toekomstplannen (ooit de Nobelprijs winnen en in 2030 de finale van het wereldkampioenschap voetbal fluiten) aardig in het gedrang kunnen brengen!
woensdag 8 april 2009
Return to sender
‘Lieve Jij’
Zo zou ik je kunnen aanspreken als ik je een brief schrijf, maar dat doe ik niet. Waarom een brief schrijven naar iemand wiens adres je toch niet kent.
Elvis mag dan misschien leven, ik wil niet dat hij hier plots voor de deur staat met mijn brief voor jou, Jij. Ik wil niet dat hij return to sender in mijn oor fluistert. Daar zou ik niet mee om kunnen.Soms hoop ik dat je hier plots voor de deur staat, met een gigantische fluweelrode roos in je linkerhand en dat je die dan aan mij geeft. Je mag hier zelfs voor de deur staan zonder roos, met enkel het woord sorry in je mond. Dat zou ik fijn vinden Jij, dat zou me deugd doen.
Ach, ik weet best dat je niet terugkomt, je bent hier zelfs nooit geweest. Je bent er nooit geweest. Eigenlijk besta je zelfs niet, Jij.
Het is mij ondertussen wel duidelijk dat hersenspinsels enkel in je hoofd kunnen bestaan of op papier. Op papier bestaat alles, want niets wordt zomaar weggeveegd.
Dat is wat ik zo fijn vind aan papier, het zal je nooit gek bekijken. Het enige wat papier soms doet, is een hoek opkrullen, net of het wil zeggen dat je ze niet allemaal hebt als je zo’n dingen noteert. Precies of je bent een ezel die niet bij zijn volle verstand is.
Ezels zijn net wel bij hun volle verstand. Ze staan daar maar in het gras, de hele wereld te bekijken. Vooral die blik in hun ogen vind ik zo fantastisch, precies alsof niets kan hen raken.
Mensen zouden dat ook meer moeten hebben. Een je m’en fou-gehalte heeft nog nooit iemand kwaad gedaan, tenzij dat gehalte de bovenhand haalt. Dan is er een probleem. Aan egotrippers heb je nu eenmaal ook weinig tot niets, dat is algemeen bekend.
Gelukkig ben jij geen egotripper Jij! Ik denk niet dat ik je me dan voor de geest zou willen halen. Egotrippers zijn niets voor mij, met zo’n mensen kan ik niet overweg. Ik zou het wel willen, maar ik kan het simpelweg niet.
Iets wat mensen ook zouden moeten kunnen, is toegeven dat ze iets niet kunnen. Niets ergerlijker dan mensen die prutsen en prutsen om iets op te lossen, tot ze uiteindelijk een oplossing hebben die met haken en ogen aaneen hangt.
Nochtans zijn ogen mooi. Meer zelfs, ogen zijn het mooiste aan iemand. Ze vertellen zoveel met de grootst mogelijke stilte, alsof ze beschaamd zijn om hun verhaal kenbaar te maken. Ze kunnen ook zo ondeugend glinsteren, daar word ik meteen wat vrolijker van.
Van de zon word ik ook vrolijk. Hoe ze met haar stralen de eindeloos dikke wolkenlaag weet te doorboren, prachtig gewoon. Het verwondert mij dat ze het na al die jaren nog steeds niet beu is om de winter te verjagen. Die winter weigert telkens weer hardnekkig om te vertrekken. Als zon heb je dan toch wel bijna al je kracht nodig om een nieuw seizoen te doen aanbreken. Respect voor de zon dus.
Respect voor jou, Jij. Hoe jij het kan verdragen er te zijn zonder dat je er eigenlijk bent, dat is hopen respect waard. Ik zou dat niet kunnen, ik zou willen weten dat ik er ben, dat ik besta. Ik wil niet aan het eind van mijn leven ontdekken dat ik niet besta. Begrijp je dat?
Het is als springen zonder te weten waar je zal landen. Vroeg of laat raak je de grond en dan kan er zoveel gebeuren. Ergens boezemt dat me ook wel wat angst in, maar niets primeert op het willen geleefd hebben.
Ik hoop echt dat je dat begrijpt, Jij. Ook al ben je er niet, dat moet je echt begrijpen. Misschien kom ik je dan ooit toch tegen en gaan we samen op een terrasje zitten in de zon met allebei een frisse portie fruitsla met een ice-tea erbij.
En als ik dan al een brief naar je zou schrijven Jij, dan zou ik eindigen met:
‘Ik mis je.’
woensdag 1 april 2009
Evaluatiecriteria column
Je las voor je taak al verschillende columns. Geef in een reactie op dit bericht jouw definitie van een column en jouw evaluatiecriteria.
Evalueer je collega's
Lees de redactionele commentaren van je collega's en geef in een reactie bij hun artikels jouw mening over vorm en inhoud. Plaats als reactie op dit bericht je top 3 met een korte duiding.
Temptation Island
We lachen er allemaal om, doen alsof we er nooit echt naar kijken, dat we het slechts kennen "van in de reclame", maar u kijkt ernaar, en ik kijk ernaar en we weten allebei dat het een topprogramma is, dat Temptation Island.
Elke dinsdag en donderdag om fucking 22u20 tot 23u20 voel ik de temptation: de babes, de dreamdates, de one-liners, de drank, de stiekeme vrijpartijen, de eindeloze speculaties en natuurlijk presentatrice Véronique De Cock. Wauw!
Het concept van dit inmiddels zevende seizoen: 4 koppels worden voor 14 dagen gesplitst, de mannen worden naar een resort gestuurd met 9 vrijgezelle moordgrieten en de vrouwen worden tussen 9, vooral metroseksuele, vlotte en gespierde vrijgezellen gegooid.
Het doel: proberen hun partner niet te bedriegen. Ik zeg duidelijk: probéren, want u begrijpt ook wel dat het moeilijk is om die wulpse babes van u af te slaan als u gezellig aangeschonken aan een Braziliaans vijfsterrenzwembad ligt.
Jaar na jaar voldoet de cast aan zorgvuldige voorschriften: we hebben het arrogante en pretentieuze Antwerpse koppel, het naïeve Limburgse stelletje, de relatief normale Vlaams-Brabanders (hoewel desbetreffende kandidaat een proces voor zware slagen en verwondingen tegen zich lopen heeft - het zal de kijkcijfers er zeker niet negatief op beïnvloeden) en natuurlijk ook het West-Vlaamse koppel. Bij dat laatste geef ik graag nog wat meer duiding: nadat de legendarische deelname van Gringo (ja, die gast van "Talk to the hand because the face don't wanna hear it anymore.") wel een extreem hoge standaard gezet had voor een West-Vlaamse deelname, dachten maar weinig provinciegenoten de concurrentie aan te kunnen. Gelukkig slagen Fré "Seks en tetten, jongen!" en Nathalie er enigszins in het gat te dichten. Bij hen checkte de casting beduidend meer op West-Vlaamse spirit dan op looks. Maar dat had u wellicht ook al door.
De vrijgezelle mannen kunnen we in 2 categorieën indelen: enerzijds hebben we de pretty boys die graag een modellencarière
zouden overhouden aan hun wilde avontuur, anderzijds hebben we de kerels die zich niks aantrekken van het hele verleidingsgebeuren, maar die wel eens zin hadden in een gratis all-invakantie met een voormalig Miss België.
Over de vijgezelle dames kunnen we kort zijn: het zijn allemaal egocentrische dellen, teven, skanks en bitches die graag nog eens op tv bevestigd zien hoe knap ze wel zijn.
Ik vat even samen wat u gemist heeft, want u heeft het toch maar van horen zeggen, hè.
Al bij het eerste kampvuur deed Chris de "Bjorn-Biancatruc", je weet wel: vreemdgaan, je laten filmen, weten dat het gefilmd werd, weten dat je partner de beelden gezien heeft en toch maar beginnen bitchen over je partner die en passant eens vriendelijk glimlacht naar een andere jongen . De Limburgse Steve heeft al 6 jaar een relatie. Nog nooit mocht hij uitgaan zonder zijn Stefhanie, zelfs niet naar het voetbal. Hoef ik nog te zeggen hoe de beste man het daar naar zijn zin heeft op Temptation Island? De beelden die zijn vriendin te zien krijgt waarin hij zegt dat hij haar niet mist en dat hij vrijgezel Sandy best wel knapper en slanker vindt dan haar, vielen niet echt in goede aard bij Stefhanie, die er nog steeds in gelooft dat hij haar op het einde van het programma ten huwelijk zal vragen.Schaterlachen is het altijd wanneer Véronique De Cock, nadat een meisje gezien heeft hoe haar vriend een ander grietje bangt, doodserieus vraagt wat ze gezien heeft en hoe ze zich nu voelt. De niet zo kritische kijker zou bijna vergeten dat het om platte uitlachtelevisie gaat.
Steve Derycke
Elke dinsdag en donderdag om fucking 22u20 tot 23u20 voel ik de temptation: de babes, de dreamdates, de one-liners, de drank, de stiekeme vrijpartijen, de eindeloze speculaties en natuurlijk presentatrice Véronique De Cock. Wauw!
Het concept van dit inmiddels zevende seizoen: 4 koppels worden voor 14 dagen gesplitst, de mannen worden naar een resort gestuurd met 9 vrijgezelle moordgrieten en de vrouwen worden tussen 9, vooral metroseksuele, vlotte en gespierde vrijgezellen gegooid.
Het doel: proberen hun partner niet te bedriegen. Ik zeg duidelijk: probéren, want u begrijpt ook wel dat het moeilijk is om die wulpse babes van u af te slaan als u gezellig aangeschonken aan een Braziliaans vijfsterrenzwembad ligt.
Jaar na jaar voldoet de cast aan zorgvuldige voorschriften: we hebben het arrogante en pretentieuze Antwerpse koppel, het naïeve Limburgse stelletje, de relatief normale Vlaams-Brabanders (hoewel desbetreffende kandidaat een proces voor zware slagen en verwondingen tegen zich lopen heeft - het zal de kijkcijfers er zeker niet negatief op beïnvloeden) en natuurlijk ook het West-Vlaamse koppel. Bij dat laatste geef ik graag nog wat meer duiding: nadat de legendarische deelname van Gringo (ja, die gast van "Talk to the hand because the face don't wanna hear it anymore.") wel een extreem hoge standaard gezet had voor een West-Vlaamse deelname, dachten maar weinig provinciegenoten de concurrentie aan te kunnen. Gelukkig slagen Fré "Seks en tetten, jongen!" en Nathalie er enigszins in het gat te dichten. Bij hen checkte de casting beduidend meer op West-Vlaamse spirit dan op looks. Maar dat had u wellicht ook al door.
De vrijgezelle mannen kunnen we in 2 categorieën indelen: enerzijds hebben we de pretty boys die graag een modellencarière
zouden overhouden aan hun wilde avontuur, anderzijds hebben we de kerels die zich niks aantrekken van het hele verleidingsgebeuren, maar die wel eens zin hadden in een gratis all-invakantie met een voormalig Miss België.
Over de vijgezelle dames kunnen we kort zijn: het zijn allemaal egocentrische dellen, teven, skanks en bitches die graag nog eens op tv bevestigd zien hoe knap ze wel zijn.
Ik vat even samen wat u gemist heeft, want u heeft het toch maar van horen zeggen, hè.
Al bij het eerste kampvuur deed Chris de "Bjorn-Biancatruc", je weet wel: vreemdgaan, je laten filmen, weten dat het gefilmd werd, weten dat je partner de beelden gezien heeft en toch maar beginnen bitchen over je partner die en passant eens vriendelijk glimlacht naar een andere jongen . De Limburgse Steve heeft al 6 jaar een relatie. Nog nooit mocht hij uitgaan zonder zijn Stefhanie, zelfs niet naar het voetbal. Hoef ik nog te zeggen hoe de beste man het daar naar zijn zin heeft op Temptation Island? De beelden die zijn vriendin te zien krijgt waarin hij zegt dat hij haar niet mist en dat hij vrijgezel Sandy best wel knapper en slanker vindt dan haar, vielen niet echt in goede aard bij Stefhanie, die er nog steeds in gelooft dat hij haar op het einde van het programma ten huwelijk zal vragen.Schaterlachen is het altijd wanneer Véronique De Cock, nadat een meisje gezien heeft hoe haar vriend een ander grietje bangt, doodserieus vraagt wat ze gezien heeft en hoe ze zich nu voelt. De niet zo kritische kijker zou bijna vergeten dat het om platte uitlachtelevisie gaat.
Steve Derycke
Een dodelijke klasreünie
Een schutter heeft onlangs in een secundaire school van de Duitse deelstaat Baden-Württenberg vijftien mensen gedood. Zowel leerkrachten als mede-leerlingen werden slachtoffer van de schietpartij. De dader was een oud-leerling, die tijdens een vuurgevecht met de politie zelfmoord pleegde.
Gelijkaardige gruweldaden komen vaak voor in Amerika. Het grootste aantal slachtoffers werd geëist op een Amerikaanse universiteitscampus in Virginia. Minstens 33 studenten werden er vermoord. De dader is meestal een onzekere leerling, iemand die geen aansluiting vindt bij de groep. Vaak zal deze onopvallende leerling wraakideeën koesteren. Deze ideeën worden omgevormd tot een reële situatie waarbij vele onschuldige slachtoffers vallen. De aanleiding voor de schietpartij kan zich manifesteren van een mislukte relatie tot zogenaamde boodschappen die jongeren ontdekken in de songs van Marilyn Manson.
Het is onrealistisch om in elke schoolingang een metaaldetector te plaatsen. Bovendien is het onmogelijk om alle probleemgevallen waar te nemen. Zeker wanneer de daders zijn doorgaans ‘normaal’ gedragen.
Volgens de voormalige Amerikaanse president Bush moeten scholen toevluchtsoorden zijn, veilige plaatsen waar wordt geleerd. Helaas bewijst de realiteit ons het tegendeel. Wellicht zal dit in de toekomst nog vaker gebeuren.
Jolien Vanhecke
Gelijkaardige gruweldaden komen vaak voor in Amerika. Het grootste aantal slachtoffers werd geëist op een Amerikaanse universiteitscampus in Virginia. Minstens 33 studenten werden er vermoord. De dader is meestal een onzekere leerling, iemand die geen aansluiting vindt bij de groep. Vaak zal deze onopvallende leerling wraakideeën koesteren. Deze ideeën worden omgevormd tot een reële situatie waarbij vele onschuldige slachtoffers vallen. De aanleiding voor de schietpartij kan zich manifesteren van een mislukte relatie tot zogenaamde boodschappen die jongeren ontdekken in de songs van Marilyn Manson.
Het is onrealistisch om in elke schoolingang een metaaldetector te plaatsen. Bovendien is het onmogelijk om alle probleemgevallen waar te nemen. Zeker wanneer de daders zijn doorgaans ‘normaal’ gedragen.
Volgens de voormalige Amerikaanse president Bush moeten scholen toevluchtsoorden zijn, veilige plaatsen waar wordt geleerd. Helaas bewijst de realiteit ons het tegendeel. Wellicht zal dit in de toekomst nog vaker gebeuren.
Jolien Vanhecke
Mijn kind is een massamoordenaar!
‘Ik meen het serieus, X, ik heb wapens hier en ik ga morgen vroeg naar mijn oude school en maar eens op niveau grillen. Let op de naam Winnenden, jullie horen morgen over mij!’ Dit citeerde een chatter die volgens onderzoekers niemand minder is dan de zeventienjarige Kretschmer.
Maart 2005: In Minnesota schiet een leerling zeven andere scholieren dood voor hij de hand aan zichzelf slaat. Oktober 2006: Een vrachtwagenchauffeur richt een bloedbad aan in een school te Lancaster van de Amish-geloofsgemeenschap. … Maart 2009: In Winnenden, Zuidwest-Duitsland, schiet Tim K. dertien mensen neer. Langs alle kanten worden we overspoeld in de media door berichten die aankondigen dat er zich opnieuw een verschrikkelijk drama heeft plaatsgevonden. Meestal zijn de moordenaars op het eerste zicht ‘normale’ mensen. Uit onderzoek is gebleken dat de nieuwe generatie moordenaars enkele gemeenschappelijke kenmerken hebben. Ze zijn jong, schuchter, hebben weinig of geen vrienden, zijn tegen de samenleving en ze streven naar de titel ‘de grootste massamoordenaar aller tijden’.
Meer en meer begin ik mij de vraag te stellen hoe het komt dat dergelijke taferelen het nieuws vaker halen. Tegenwoordig komen jongeren al op vroege leeftijd in contact met diverse kanalen die het gebruik van geweld (on)bewust promoten. Vooral in virtuele snufjes kan de jeugd zich gewelddadig uitleven. Hierdoor zijn ze zich niet meer bewust van wat agressie precies inhoudt en wat de gevolgen kunnen zijn. Bovendien blijkt uit onderzoek, dat in een Belgische school genomen werd, dat zeven scholieren op honderd of bijna twee leerlingen per klas wapens bij zich hebben om zich op school te kunnen verdedigen tegen geweld. En het ergste van al is, is dat de veiligheidsadviseur ons doodleuk vermeldt dat hij drama’s, zoals er zoveel zijn in Amerika, wil voorkomen. Beter zou het zijn om advies te geven hoe we dergelijke bloedbaden in de toekomst kunnen vermijden.
We moeten jongeren ervan bewust maken dat het dragen van een wapen geen oplossingen biedt. Verder moeten we te gewelddadige games uit de winkelrekken halen en deze verbieden. Dit zijn enkele oplossingen, maar volgens mij is het grote probleem de maatschappij zelf. We zitten gevangen in een web waar we niet uit kunnen. Willen we dit probleem aanpakken, dan moeten we ons instinctief gevoel van angst aanpakken. Hierdoor zullen we minder vlug grijpen naar wapens en hebben we niet de neiging om discussies, ruzies en teleurstelling met geweld te verhelpen.
Annelies Deckers
Maart 2005: In Minnesota schiet een leerling zeven andere scholieren dood voor hij de hand aan zichzelf slaat. Oktober 2006: Een vrachtwagenchauffeur richt een bloedbad aan in een school te Lancaster van de Amish-geloofsgemeenschap. … Maart 2009: In Winnenden, Zuidwest-Duitsland, schiet Tim K. dertien mensen neer. Langs alle kanten worden we overspoeld in de media door berichten die aankondigen dat er zich opnieuw een verschrikkelijk drama heeft plaatsgevonden. Meestal zijn de moordenaars op het eerste zicht ‘normale’ mensen. Uit onderzoek is gebleken dat de nieuwe generatie moordenaars enkele gemeenschappelijke kenmerken hebben. Ze zijn jong, schuchter, hebben weinig of geen vrienden, zijn tegen de samenleving en ze streven naar de titel ‘de grootste massamoordenaar aller tijden’.
Meer en meer begin ik mij de vraag te stellen hoe het komt dat dergelijke taferelen het nieuws vaker halen. Tegenwoordig komen jongeren al op vroege leeftijd in contact met diverse kanalen die het gebruik van geweld (on)bewust promoten. Vooral in virtuele snufjes kan de jeugd zich gewelddadig uitleven. Hierdoor zijn ze zich niet meer bewust van wat agressie precies inhoudt en wat de gevolgen kunnen zijn. Bovendien blijkt uit onderzoek, dat in een Belgische school genomen werd, dat zeven scholieren op honderd of bijna twee leerlingen per klas wapens bij zich hebben om zich op school te kunnen verdedigen tegen geweld. En het ergste van al is, is dat de veiligheidsadviseur ons doodleuk vermeldt dat hij drama’s, zoals er zoveel zijn in Amerika, wil voorkomen. Beter zou het zijn om advies te geven hoe we dergelijke bloedbaden in de toekomst kunnen vermijden.
We moeten jongeren ervan bewust maken dat het dragen van een wapen geen oplossingen biedt. Verder moeten we te gewelddadige games uit de winkelrekken halen en deze verbieden. Dit zijn enkele oplossingen, maar volgens mij is het grote probleem de maatschappij zelf. We zitten gevangen in een web waar we niet uit kunnen. Willen we dit probleem aanpakken, dan moeten we ons instinctief gevoel van angst aanpakken. Hierdoor zullen we minder vlug grijpen naar wapens en hebben we niet de neiging om discussies, ruzies en teleurstelling met geweld te verhelpen.
Annelies Deckers
Abonneren op:
Posts (Atom)