De spelbreker...

Mercurry is docent recht, hij leert de studenten aan de universiteit technieken om dieven en handelaars te verdedigen in het gerecht. Athena helpt studenten die het moeilijk hebben om allerlei redenen, om thuisproblemen, financiële problemen en sociale problemen en net die problemen probeert ze samen met de student op te lossen. Haar zorgzame karakter maakt van haar een geliefd persoon aan de universiteit. Naast studentenbegeleiding zorgt ze ook voor de organisatie van activiteiten en stages. Door die tweede taak moet ze goed kunnen samenwerken met de docenten. In het bijzonder werkt zij graag met Mercurry want zij heeft al een tijdje stiekem een oogje op hem. Athena heeft dit altijd al goed kunnen verbergen maar toen kwam Venus.

Venus is een grote slanke vrouw met blonde haren waar sexappeal vanaf druipt. Ze is altijd heel stijlvol gekleed en valt meteen in het oog van Mercurry die op zijn beurt de knapste mannelijke docent is. Venus is de nieuwe aanwinst op school en geeft voortaan de lessen Frans. Mercurry belsuit al vlug de gentleman te zijn, hij biedt de vrouw een koffie aan, hij neemt haar jas aan zodat ze zich comfortabel voelt, … Dit is Athena niet ontgaan. Athena heeft altijd al goed kunnen samenwerken met de docenten maar hier liep het fout. Venus werd heel dikwijls niet op de hoogte gebracht wanneer er een activiteit was waardoor haar les geschrapt werd. Mercurry werd daarentegen op handen gedragen door Athena, hij wist alles eerst.

Athena had meestal rond 17 uur gedaan met werken. Een donderdagavond had ze documenten vergeten op school en keerde ze terug om die op te halen. Op de weg naar school passeert ze langs een restaurantje en net toen zag ze Mercurry en Venus naar binnen gaan.

Athena was zo woedend op zichzelf, al die tijd had ze Mercurry voor zich, had ze maar gezegd wat ze voor hem voelde voor Venus zijn collega werd. Athena beklaagde zichzelf zo hard dat ze er niet langer verzorgd uitzag. Ze ging werken met vettig haar, haar kledij paste niet samen, ze was onhandig en wist geen weg met haarzelf.

Op een zeker moment kwam een van de student aan de universiteit met haar praten en vroeg wat er scheelde. Die student had Athena ook al dingen toevertrouwd dus besloot Athena die student te vertellen wat op haar lever lag. Toen die student hoorde wat er scheelde begon die te lachen. Venus die is toch de schoonzus van Mercurry, daar begint hij toch niets mee. Zij is onlangs getrouwd met zijn broer, hij wou haar ongetwijfeld het gevoel geven dat ze welkom is.

Athena keek op haar uurwerk en zag dat Mercurry zijn laatste uur erop zat. Ze nam de benen en liep hem achterna naar zijn auto. Hij draaide zich om en ze kuste hem intens. Hij nam haar in de armen en zei dat hij niets liever wou dan dat zij haar overgaf aan hem.

Lamento

Ietwat gefrustreerd begon Aphrodite haar klaagzang. Eros zat er aanvankelijk maar ongeïnteresseerd bij… Nippend van zijn glas rode wijn zat hij eigenlijk met zijn gedachten elders. Sinds gisteren kreeg passie weer een nieuwe dimensie. Na talloze keren gebroken en ontgoocheld te zijn, geloofde hij warempel opnieuw in de liefde. Hij was al eeuwen vergeten hoe een hartstochtelijke kus kon smaken, voelen en ruiken…

‘Eros, Ik heb je tot bij mij laten komen omdat er dringend iets moet ondernomen worden. Het kan zo niet meer verder. Waar is de liefde naar toe? Het lijkt alsof de maatschappij van vandaag enkel steunt op bedrog, discriminatie en geweld. Verandering is nodig Eros, en wij zijn de enige die daar enigszins de aanzet tot kunnen geven.’

Eros schrok even op en morste wat wijn op zijn broek. Geïrriteerd startte hij zijn wederwoord: ‘Och Aphrodite, toch niet weer dat idealistisch gebrabbel van jou. Wees toch niet zo naïef. Er is nu eenmaal niets dat wij kunnen doen. Leg je er toch eens bij neer, wie zijn wij om iets veranderen. De mens zal plots wel beseffen dat hij volledig verkeerd bezig is. Concentreer je liever op je eigen geluk, je eigen leven en je eigen emoties.’

Aphrodite slaakte een zucht. ‘Dat is nu net waarom verandering uitblijft. Dat is nu net de oorzaak van onze verziekte maatschappij. Al dat individualistisch denken leidt enkel tot verval. Harmonie zou het sleutelwoord moeten zijn in onze samenleving. Ik geloof echt dat we iets kunnen doen, laten we proberen Eros. Toe…’

Eros bewonderde Aphrodite voor haar innemende speech. Haar gedachtegoed was puur en zonder twijfel hoe het zou moeten zijn. ‘Ik heb het al eeuwen geleden opgegeven Aphrodite, ik heb de kracht niet meer…,’ repliceerde Eros op een koude toon.

De perfecte liefde?

Er was eens een beeldschone, vriendelijke, sympathieke, lieve jongedame die snakte naar warmte en liefde. Door haar schitterende blauwe ogen, haar lange zwarte haren en haar groot en slank gestalte had ze geen gebrek aan mannelijke aandacht. Die aandacht interesseerde haar echter niet. Ze was op zoek naar dé liefde van haar leven en wou de rest van haar leven doorbrengen met haar grote liefde. Misschien stond het geluk dichter bij haar dan ze zelf dacht. Haar naam was Aphrodite.

Op een dag kwam ze Frey tegen. Ze zag hem even maar was voor de rest van de dag overdonderd door zijn verschijning. Frey was groot, goed gebouwd en zag er goed uit. Aphrodite was op slag verliefd en hoopte hem snel terug te zien. Dagen verstreken en ook al zag ze haar geliefde niet terug toch liep Aphrodite met haar hoofd in de wolken. Plots, toen ze het helemaal niet verwachtte, liep ze hem tegen het lijf. Letterlijk dan want ze was zondanig in gedachten verzonden dat ze tegen hem opbotste. Gelukkig reageerde Frey heel vriendelijk en lief. Ze wisselden een paar woorden en toen wist ze het zeker. Dit was het.

In de dagen die daarop volgden zagen ze elkaar meer en meer. Het klikte en al gauw groeide hun vriendschap uit tot een mooie en intense relatie. Cupido had eindelijk raak geschoten.

De dagen en weken die daarop volgden verliepen zoals een sprookje. Frey was galant, lief, romantisch. Kortom alles wat Aphrodite zoch in de liefde. Ze brachten dan ook heel veel tijd met elkaar door. Alles liep zoals Aphrodite het wou. Frey was haar alles en maakte haar gelukkig. Hij was de ware, daar was ze van overtuigd maar tegelijkertijd vroeg ze haar af of hun relatie niet te perfect verliep.

Het land van de geliefden

Op een mooie zomeravond wandelde Aphrodite langs het strand. Ze had namelijk enkele zaken te verwerken. Haar vriend was op een gegeven moment met de noorderzon vertrokken. Althans, dat dacht ze toch. Nochtans was Aphrodite een bloedmooie vrouw en had ze geen enkel gebrek aan mannelijke aandacht. Met haar verleidelijke blik maakte ze alle mannen gek. Ze was dan ook niet voor niets de godin van de liefde. Maar voor de godin telde maar 1 man in haar leven, Poseidon.

Poseidon werd wakker en keek om zich heen. Waar was hij in hemelsnaam beland? Wanneer hij aanstalten maakte om op te staan, merkt hij dat hij vastgeketend is. Allerlei vragen spookten door zijn hoofd. Wie zou hem zoiets aangedaan hebben? Waarom? Op welke manier? Hij kan zich niets meer herinneren van wat er gebeurd was. Dan was er nog Aphrodite, zij zou vast heel erg ongerust zijn.

Aphrodite wist geen raad meer hoe ze haar koninkrijk alleen moest besturen. Ze had namelijk een voorbeeldfunctie te vervullen in het land waar alleen maar liefde heerst. In het koninkrijk van Aphrodite waren bedrog en leugens uit den boze. Wie zich niet aan de regels hield, werd verbannen. Telkens wanneer ze haar bed inkroop, zag ze de foto van haar eeuwige liefde. Ze bleef maar worstelen met de vraag: “Waarom heeft hij mij toch verlaten?”.

Net op het moment dat Poseidon terug zijn ogen sloot, hoorde hij iemand de deur openen. Een donkere schaduw kwam op hem af. Pas toen de persoon naast zijn bed stond, kon hij zien wie het was. Het was Medusa. Ze was half mens, half monster. Op haar hoofd krioelden er meerdere slangen. En haar groene ogen keken in de richting van Poseidon. Wat was ze toch met hem van plan?

Net toen Aphrodite uit de keuken kwam, sloop een slang rakelings langs haar voeten. Vreemd genoeg begon de slang te praten. Ze had een boodschap voor Aphrodite.

Onverwachte liefde

Aphrodite is een typische middelmatige leerlinge op de middelbare school van Trinity.
Ze heeft een beperkt vriendengroepje, maar ze kan altijd op haar ‘girls’ rekenen.
Samen beleven ze veel plezier en roddelen ze over de populaire meisjes die hun het leven op school zuur maken.

Iedereen heeft wel een vijand, maar die van Aphro, zoals haar vriendinnen haar noemen, is wel heel extreem. Wat Hera gedaan heeft, zorgde ervoor dat Aphro bijna niet meer naar het schoolfeest durfde te gaan.

Het vriendengroepje van Aphro heeft een enorme bewondering voor de populaire jongen, Adonis. Hij is knap, grappig en heeft respect voor de dames. Hij is niet zoals de rest van het footballteam, wat van hem een heus schoolidool maakt.
Maar dromerig als hij is, beseft hij maar half hoe goed hij in de markt ligt. Daar houdt hij zich nu eenmaal niet mee bezig, met meiden. Hij vindt het leuker om na de training zijn neus in de boeken te steken dan op café te gaan met de ploeg. Literatuur is zijn grootste passie.

Al die jaren zitten Adonis en Aphrodite reeds bij elkaar op school, maar nog nooit hebben zij één woord uitgewisseld. Elke nacht droomt Aphro van hem, dat hij naar haar toe stapt en gedag zegt.

Op een of andere mysterieuze manier is Hera, leidster van het cheerleaderteam en vijand nummer één van Aphro, die geheime bewondering voor Adonis te weten gekomen. Dat was de ideale manier om Aphro voor schut te zetten voor de hele school.

Na het wekelijkse studie-uurtje in het computerlokaal, is Hera snel op het account van Adonis geweest. In zijn naam heeft ze een mailtje gestuurd naar Aphrodite. Het was een lieve mail waarin hij vroeg om af te spreken met haar op het schoolplein aan de grote boom. Hij vertelde er dan ook nog bij dat hij haar wel leuk vindt, maar nooit eerder iets durfde te zeggen. Als zij hem beter wil leren kennen, moet ze een rood jurkje dragen en een boek vasthouden.

’s Avonds na school las Aphro de mail en belde ze enorm verrast en blij haar vriendinnen op om het goede nieuws te melden. Ze zocht alvast naar een rode jurk...

De mysterieuze minnaar

Sinds enkele weken vormen Ariadne en Hades een koppel. Ariadne kan volledig zichzelf zijn bij Hades, maar toch verzwijgt hij iets voor haar. Ze voelt het gewoon; de manier waarop hij soms kijkt, haar aanraakt, haar... bezit.

Een week geleden vertelde Hades dat hij een verrassing heeft voor Ariadne. Het enige waar zij voor moest zorgen was dat ze kledij meenam voor een heel weekend. Ariadne was zo in de wolken. Een romantisch weekendje met twee zag ze wel zitten. Rond het middaguur vertrokken ze richting bestemming want het was toch niet zo ver rijden verzekerde Hades haar. De hele weg zat Ariadne te gissen naar hun reisbestemming. Uiteindelijk loste Hades toch iets. Ze zouden op hun weekendje samen zeker niet gestoord worden.
Na enkele uren rijden komen ze eindelijk aan op hun bestemming: een afgelegen chalet in het midden van de Duitse bossen. Overal waar Ariadne keek waren er bomen. Niet in de verste omgeving was er een teken van leven te bestuderen. De mooie vrouw maakte zich wel wat zorgen en ze vroeg aan Hades: "Is het hier niet gevaarlijk zo afgelegen van de buitenwereld? Stel dat er iets gebeurt?"
" Tuurlijk niet! Vertrouw je mij misschien niet?", antwoordde hij geprikkeld.
Het begon licht te schemeren en het werd kil buiten. Om het kleine voorval te laten vergeten stelde Ariadne voor om naar binnen te gaan. Wat voelde ze zich toch stom. Hades was zo lief voor haar en toch stelde ze zo'n domme vraag. "Weet je wat,", dacht ze bij zichzelf, "laat ik wat extra sexy kleren aantrekken terwijl Hades kookt." Want ja, zelfs dat doet Hades, hij kookt speciaal voor haar. "Wat is hij toch een schatje!"
"Schat, moet ik je koffers uitpakken terwijl jij kookt? Dan heb ik ook iets om handen."
"Nee" schreeuwde Hades onmiddellijk. "Euhm... sorry, nee tuurlijk hoef je mijn koffers niet uit pakken. Dit is jouw weekend, je hoeft niets te doen.
"Ok, ik ga me wat opfrissen.", zei Ariadne een beetje geschrokken.
In de slaapkamer was ze bezig haar meest sexy jurk aan het kiezen, wanneer ze plots haperde aan een koffer van Hades. De koffer viel om en klikte open. Wat ze daar zag, had ze nooit durven denken. In de koffer zat een boek vol foto's van haar op de intiemste plaatsen. Foto's van jaren geleden, toen ze zelfs Hades nog niet kende. In een aparte zak, ook in de koffer, vond ze allemaal bezittingen die ze al maanden kwijt was. Op de bodem van de zak vond ze zelfs een blonde haarlok...haar van zichzelf. Plots zag ze een schaduw op de muur, die kwam groter en groter. Hades verscheen in de deuropening met een scherp keukenmes in zijn handpalm gespannen.
"Ik zei toch dat je van mijn koffers moest blijven!"

Narcissus en Medusa

Niet zo lang geleden in een stadje niet zo ver hier vandaan woonden eens een jongen en een meisje. De jongen ging door het leven als Narcissus. Kwam het door zijn naam of werd zijn naam juist hierdoor gekozen, het feit bleef dat Narcissus enkel zichzelf belangrijk vond. Zijn ideeën, zijn stemgeluid, zijn uiterlijk waren de belangrijkste van de hele wereld.

Het meisje, Medusa, was minder fortuinlijk. Zij besteedde helemaal geen aandacht aan zichzelf. Dat had ook totaal geen zin, ze was en bleef het lelijke eendje. Ook had ze een vreemde uitwerking op de mensen: de harten van de mensen die haar zagen versteenden telkens ze in hun gezichtsveld kwam, zo lelijk was ze. Nooit werd ze goed behandeld, nooit kreeg ze een vriendelijk woord of een lieve glimlach. Dit in tegenstelling tot Narcissus die iedereen kon betoveren met zijn schoonheid.

Door een prachtige speling van het lot leerden deze twee totaal verschillende personen elkaar kennen via het internet. Ze konden alles aan elkaar kwijt. Medusa klaagde over haar 'tekortkoming' (ze kon toch moeilijk van de daken schreeuwen dat ze aartslelijk was??) en ook Narcissus kon bij haar terecht als hij het moeilijk had met de grote druk op zijn schouders (een pukkel was al voorpaginanieuws in de plaatselijke krant). Ook hij verzweeg wijselijk wie hij was, hij wilde voor een keer normale gesprekken hebben in plaats van het gezwijmel van meisjes die maar al te graag zijn vriendin wilden worden.

Ze leerden elkaar steeds beter kennen via de talloze uren voor hun computerscherm en op wonderbaarlijke wijze begonnen ze meer voor elkaar te voelen. Medusa was een rots in de branding voor Narcissus die steeds omringd werd door wispelturige tienermeisjes. En Medusa voelde zich voor het eerst in haar leven mooi, geliefd.

Niet lang na de ontdekking van deze onbekende gevoelens wilden ze elkaar ontmoeten. Dit was voor beide een moeilijke beslissing, maar ze konden er niet van onderuit, ze waren smoorverliefd. Ze spraken af op het stadspleintje. Medusa deed voor het eerst moeite om zich mooi te maken (tevergeefs) en ook Narcissus wilde zich op zijn mooist tonen. Nerveus wandelde elk naar de afgesproken plaats. Medusa vreesde voor een afwijzing en Narcissus verwachtte een gezwijmel van jewelste. Toen ze elkaar ontmoetten, schrokken ze zich rot. Uiteraard hadden ze al van elkaar gehoord, mooie Narcissus was een legende en lelijke Medusa was het middelpunt van spot. Ze waren enorm boos dat ze zo voorgelogen waren! Schreeuwend gingen ze uit elkaar. Thuis smeten ze zich huilend op hun bed. Hoe konden ze nu zo verraden zijn? En dat door iemand aan wie ze hun diepste hartgeheimen hadden toevertrouwd!

Weken gingen voorbij zonder een teken van leven aan beide kanten. Maar toen de eerste woede gezakt was, zagen ze in dat ze allebei een fout hadden begaan. En wat misten ze hun gesprekken! Zo kwam het dat Medusa na een paar weken besloot weer naar het stadsplein te gaan. Ze werd bespot en gepest, uitgelachen en weggejaagd, maar elke dag opnieuw ging ze en wachtte ze tot Narcissus kwam. De ochtend van de zesde dag zag ze dat iemand haar plekje had ingenomen. Haar hart stond stil. Daar zat haar droomprins met een verontschuldigende glimlach op zijn prachtige gezicht.

Eindelijk

Odysseus kon het niet langer volhouden. Het zou niet lang meer duren vooraleer zijn ware identiteit aan het licht zou komen. Hij was inspecteur en had zich al weken als infiltrant ingezet bij een plaatselijke drugsbende. De list die hij samen met zijn collega's had opgezet, moest vandaag worden uitgevoerd.

Hij maakte zich klaar en kreeg van Hypnos wat cocaïne waarin wat slaapmiddel verwerkt was. Het kon gewoon niet fout lopen. Het oortje in zijn oren was onzichtbaar door zijn lange haren. Het zendertje in zijn bril zou niemand opmerken. Hij stapte in de wagen en reed naar de plek waar hij met Hades,de bendeleider, had afgesproken. Hij moest nog één keer de knop in zijn hoofd omdraaien. Even was hij geen Odysseus meer.

Hij had zich voorgesteld als Themis. Wekenlang had hij contact gezocht via de handlangers van Hades. Eindelijk mocht hij Hades in levende lijve ontmoeten. Odysseus parkeerde zijn wagen en liep naar een afgelegen pand. Hier waren al lang geen mensen meer geweest. Hij trok de deur langzaam open en ging naar de eerste verdieping. De krakende trap waarschuwde Hades al dat Odysseus op komst was. Eenmaal aangekomen op de eerste verdieping, stond Hades hem al ongeduldig op te wachten.

Ze bestudeerden elkaar enkele seconden en beiden weigerden ze om het eerste woord uit te spreken. Odysseus nam dan maar het initiatief en schudde met het zakje cocaïne voor de ogen van Hades. "Een cadeautje!" zei Odysseus zelfzeker. Hades nam het zakje aan. "Zullen we het niet eerst opsnuiven?" vroeg Odysseus uitdagend. Hades keek Odysseus bedenkelijk aan maar gaf uiteindelijk toe. Hij deelde de cocaïne en gaf het aan Odysseus. "Aan u de eer" zei Odysseus. Hades keek opnieuw wantrouwig maar snoof als eerst wat cocaïne. Lang duurde het niet vooraleer Hades dan ook languit op de grond lag. Verdoofd voor enkele uren.

Odysseus liep naar beneden en strompelde bijna van de trap door zijn enthousiasme. Hij was ervan overtuigd dat hij de strijd gewonnen had. Zijn collega's konden nu elk moment het huis bestormen. Hij draaide zich om naar de deur en voelt opeens een harde klop op zijn hoofd. Hij valt op de grond en ziet nog twee starende ogen vooraleer hij zijn ogen sluit.

Insomnia

Ik zou een boek kunnen vastgrijpen en beginnen lezen, maar dan wind ik mij weer op over alle denkbare werelden die de mijne niet zijn en kan ik mijn nachtrust op mijn buik schrijven. Of denken aan niets. Maar wat is niets? Als ik mijn ogen sluit en het wordt zo donker als de nacht, is dat dan niets?
Het is nu al de tweede nacht op rij dat ik de slaap niet kan vatten en wat ik ook doe of wat ik ook denk: ik mocht mijn gedachten niet op het slapen concentreren. Want als je de slaap wilt vatten, mag je niet willen slapen.
Ik glijd verder naar het midden van het bed en zoek een tentakel van het warme lichaam naast mij. Zijn handpalm ligt naar boven gericht en ik verstrengel mijn vingers in de zijne, alsof ze een samenspel spelen van hartstocht en verleiding. Eros kreunt vreedzaam en wendt zijn hoofd af, zijn ogen nog steeds gesloten. Ik hoop dat zijn slaap door zijn vingers zou overvloeien naar de mijne, en wonder boven wonder, alsof het werkt, sluit ik mijn ogen en word ik zowaar moe.

Half tien. Het is stil in huis, verdacht stil. Het schuifraam van de slaapkamer staat nog steeds op een kier en het gefluit van een merel trekt mijn aandacht voor een minuut lang. Het zijn uitbundige zangers die vooral op vroege lentedagen hun ochtendconcert laten horen. Zijn sublieme, weemoedige zang verdwijnt als ie wegvliegt.
Ik draai mij op mijn linkerzij en ga tastend op zoek naar de andere bewoner van dit bed, maar ik voel alleen een lege plek. Mijn arm heeft de hele nacht in een hachelijke positie gelegen en de pijnscheuten die door mijn arm worden gepompt zijn martelend. Ik open mijn rechteroog en kijk door mijn wimpers de kamer rond. Eros zit op het bedeinde met zijn ellebogen op zijn knieën, zijn hoofd hangend, zwijgzaam.

Hopeloos!

Het ochtendgloren gleed de kamer van Pandora binnen. Kreunend vocht ze tegen het felle daglicht en verschool zich onder de lakens. Maar het was te laat, de zon had haar gewekt en er leek niets anders op te zitten dan aan de dag te beginnen. Toch bleef zij nog even liggen en overschouwde de riante slaapkamer, haar ogen rustend op het slaapkamerraam. Ze genoot klaarblijkelijk van het onderlinge gekibbel van twee mussen op de balkonreling. Druk kibbelend om een stuk brood tippelden de mussen van hot naar her, besluiteloos om wie het stuk brood toebehoorde. Het recht van de sterkste gold in dit geval. Een meewarige blik verscheen op haar gezicht. Ook zij was onderhevig geweest aan het recht van de sterkste in een vorig leven. Het beeld van Kronos vormde zich levendig op haar netvlies en even leek het alsof zij in huilen zou uitbarsten. Maar Pandora was een vrouw die een zeldzame vorm van trots bezat en zij verbeet de tranen. Dat leven lag immers achter haar. Na een jaar van mishandeling en vernedering was zij er in geslaagd die donkere bladzijde om te slaan.

Ze dacht terug aan de dag waarop ze Epimetheus voor de eerste keer had ontmoet. Hun ontmoeting was geen toeval geweest, noch een speling van het lot. Epimetheus was een bekend man. Hij had dit voornamelijk te danken gehad aan zijn broer Prometheus, Een technisch genie en witte raaf van de familie. Samen hadden ze een waar imperium opgebouwd en plukten daar nu de vruchten van. Toen Pandora hoorde dat de gebroeders haar stad aan deden besloot ze om ook te plukken van die vruchten. Slachtoffer van dienst was snel bepaald. Epimetheus was namelijk, in tegenstelling tot zijn broer, eerder dom en uitermate naïef. Zijn blik fixeerde zich als een magneet op ijzer toen ze de lounge bar betrad. Ze had het intriest gevonden, maar het doel heiligde de middelen, en de middelen bezat ze. Haar zuiderse gelaatstrekken en volle borsten hadden zijn hypnotiserende uitwerking op Epimetheus niet gemist. Een grijns verscheen op haar gezicht als ze terugdacht aan hun eerste nacht samen. Sinds die dag lagen zijn rijkdommen aan haar voeten en zelfs Prometheus kon daar niets meer aan veranderen.

Het geheim van Madrid.

Het was bloedheet in de straten van Barcelona. Dionysos en Athena zaten al de hele dag bij het zwembad maar zelf dat bood geen afkoeling. Terug naar hun studio gaan was ook geen optie want de airco werkte niet meer. Dionysos verlangde naar de avond. Hij hield meer van het koele nachtleven. “Gaan we niet naar het strand? Daar is er tenminste nog wat wind,” vroeg hij. De jongen was helemaal bezweet en zag eruit alsof hij elk moment kon smelten. “Voor mij is het goed,” zei Athena. Ze had genoeg van het zwembad.

Na een tocht, die door de hitte kilometers ver leek, kwamen ze aan bij de zee. Het was er misschien 3 graden minder warm. Ze ploften neer in het zand. Naast hen zaten zeer veel toeristen te genieten van de zon. Dionysos en Athena waren al twee maanden in Barcelona en raakten maar niet gewend aan de schroeiende hitte. “Hebben we morgen les?” vroeg Dionysos. “Neen, morgen hebben alle Erasmusstudenten vrij. Dat weet je toch!” riep Athena uit. “We gaan met alle Belgische studenten naar Madrid. Dat kun je toch niet vergeten zijn.” Dionysos viel compleet uit de lucht. Doordat hij nog niet veel Spaans begreep, wist hij nooit wat er de volgende dag zou gebeuren. Gelukkig had hij Athena om alles te vertalen. Ze keek hem vreemd aan en hij probeerde vlug van onderwerp te veranderen en vroeg: ”Ga je mee zwemmen?” Hij sprong recht en liep naar de zee.

Athena volgde hem tot aan het water, maar plots hield een oude vrouw haar tegen. Dionysos, die alles zag gebeuren, liep snel tot bij z'n vriendin. De dame keek hen zeer vreemd aan. Haar blik had iets beangstigend. Ze zei enkele dreigende zinnen in het Spaans. De twee studenten liepen snel verder. "Heb jij iets begrepen?" vroeg Dionysos. Zijn stem bibberde.

De Kemmelberg

Op een kille winterdag stapte Aphrodite op de met sneeuw bedekte straten. Haar linker-en rechterbeen wisselden elkaar langzaam af. Ja, Aphrodite was op weg naar haar geheime geliefde. Ze hadden afgesproken op een verborgen en afgelegen plaats. Ze moest op tijd zijn, want het was haar laatste kans om het goed te maken met Adonis. Ze had er alles voor over om er te geraken en Adonis van haar liefde te overtuigen.

Op de hoek van de straat naar rechts, uitgegleden over een steen. De pijn zaaide van haar knie uit naar haar volledige lichaam. Mankend liep Aphrodite verder tot ze in de verte een donkere schim zag staan. Ze dwaalde van het pad af en probeerde rondom de schim te stappen, maar hij was al verdwenen. Opgelucht liep ze door het natte gras naar een grote vijver.

Haar keel verschroeide van de dorst. Aphrodite knielde boven het water en zag plots in de weerspiegeling ervan de schim staan. Hij stond zo dicht en voelde zo echt aan. Hij boog voorover en greep een lichaamsdeel van haar stevig vast.

De herinnering

Iemand zei me ooit dat verliefdheid veel symptomen kent: trillende handen, knikkende knieën, een versnelde hartslag en vooral … vlinders in de buik. Journalisten en auteurs beschrijven uitgebreid dat ‘graag zien’ wat weg heeft van rozengeur en maneschijn, maar de waarheid is niet om over naar huis te schrijven: liefde breekt harten.

…

Ik ontmoette hem aan het begin van de lente. Een mooie, gespierde jongeman stapte de klas binnen. Even kruisten onze blikken elkaar. Hij lachte verlegen en drentelde toen naar de lector. Ik wist mezelf geen houding te geven en betrapte me erop dat het schaamrood naar mijn wangen steeg. Hij heette Adonis en was hier nog maar net komen wonen.

Het lot bepaalde dat hij naast me kwam zitten op de enige vrije plaats. Minutenlang zaten we zwijgend naast elkaar. Prille liefde wordt soms beschreven als: “Liefde is kijken of hij kijkt en als hij kijkt, kijk dan vooral niet terug.” Zo ging het er ook bij ons aan toe. Ik moet toegeven dat ik die spanning best charmant vond.


Adonis was ontzettend populair. Wanneer hij door de wandelgangen slenterde, hielden alle meisjes hun adem in. Vervolgens gniffelden ze erop los. Afgunstig sloeg ik alles gade en kropte mijn gevoelens op. Brigitte Bardot, Frans fotomodel, actrice en zangeres, deed ooit de opmerkelijke uitspraak: “Een van de vele vormen van eenzaamheid is een herinnering hebben en er niet over kunnen praten." Die herinnering bleef me parten spelen.