Niet zo lang geleden in een stadje niet zo ver hier vandaan woonden eens een jongen en een meisje. De jongen ging door het leven als Narcissus. Kwam het door zijn naam of werd zijn naam juist hierdoor gekozen, het feit bleef dat Narcissus enkel zichzelf belangrijk vond. Zijn ideeën, zijn stemgeluid, zijn uiterlijk waren de belangrijkste van de hele wereld.
Het meisje, Medusa, was minder fortuinlijk. Zij besteedde helemaal geen aandacht aan zichzelf. Dat had ook totaal geen zin, ze was en bleef het lelijke eendje. Ook had ze een vreemde uitwerking op de mensen: de harten van de mensen die haar zagen versteenden telkens ze in hun gezichtsveld kwam, zo lelijk was ze. Nooit werd ze goed behandeld, nooit kreeg ze een vriendelijk woord of een lieve glimlach. Dit in tegenstelling tot Narcissus die iedereen kon betoveren met zijn schoonheid.
Door een prachtige speling van het lot leerden deze twee totaal verschillende personen elkaar kennen via het internet. Ze konden alles aan elkaar kwijt. Medusa klaagde over haar 'tekortkoming' (ze kon toch moeilijk van de daken schreeuwen dat ze aartslelijk was??) en ook Narcissus kon bij haar terecht als hij het moeilijk had met de grote druk op zijn schouders (een pukkel was al voorpaginanieuws in de plaatselijke krant). Ook hij verzweeg wijselijk wie hij was, hij wilde voor een keer normale gesprekken hebben in plaats van het gezwijmel van meisjes die maar al te graag zijn vriendin wilden worden.
Ze leerden elkaar steeds beter kennen via de talloze uren voor hun computerscherm en op wonderbaarlijke wijze begonnen ze meer voor elkaar te voelen. Medusa was een rots in de branding voor Narcissus die steeds omringd werd door wispelturige tienermeisjes. En Medusa voelde zich voor het eerst in haar leven mooi, geliefd.
Niet lang na de ontdekking van deze onbekende gevoelens wilden ze elkaar ontmoeten. Dit was voor beide een moeilijke beslissing, maar ze konden er niet van onderuit, ze waren smoorverliefd. Ze spraken af op het stadspleintje. Medusa deed voor het eerst moeite om zich mooi te maken (tevergeefs) en ook Narcissus wilde zich op zijn mooist tonen. Nerveus wandelde elk naar de afgesproken plaats. Medusa vreesde voor een afwijzing en Narcissus verwachtte een gezwijmel van jewelste. Toen ze elkaar ontmoetten, schrokken ze zich rot. Uiteraard hadden ze al van elkaar gehoord, mooie Narcissus was een legende en lelijke Medusa was het middelpunt van spot. Ze waren enorm boos dat ze zo voorgelogen waren! Schreeuwend gingen ze uit elkaar. Thuis smeten ze zich huilend op hun bed. Hoe konden ze nu zo verraden zijn? En dat door iemand aan wie ze hun diepste hartgeheimen hadden toevertrouwd!
Weken gingen voorbij zonder een teken van leven aan beide kanten. Maar toen de eerste woede gezakt was, zagen ze in dat ze allebei een fout hadden begaan. En wat misten ze hun gesprekken! Zo kwam het dat Medusa na een paar weken besloot weer naar het stadsplein te gaan. Ze werd bespot en gepest, uitgelachen en weggejaagd, maar elke dag opnieuw ging ze en wachtte ze tot Narcissus kwam. De ochtend van de zesde dag zag ze dat iemand haar plekje had ingenomen. Haar hart stond stil. Daar zat haar droomprins met een verontschuldigende glimlach op zijn prachtige gezicht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten