De herinnering

Iemand zei me ooit dat verliefdheid veel symptomen kent: trillende handen, knikkende knieën, een versnelde hartslag en vooral … vlinders in de buik. Journalisten en auteurs beschrijven uitgebreid dat ‘graag zien’ wat weg heeft van rozengeur en maneschijn, maar de waarheid is niet om over naar huis te schrijven: liefde breekt harten.

…

Ik ontmoette hem aan het begin van de lente. Een mooie, gespierde jongeman stapte de klas binnen. Even kruisten onze blikken elkaar. Hij lachte verlegen en drentelde toen naar de lector. Ik wist mezelf geen houding te geven en betrapte me erop dat het schaamrood naar mijn wangen steeg. Hij heette Adonis en was hier nog maar net komen wonen.

Het lot bepaalde dat hij naast me kwam zitten op de enige vrije plaats. Minutenlang zaten we zwijgend naast elkaar. Prille liefde wordt soms beschreven als: “Liefde is kijken of hij kijkt en als hij kijkt, kijk dan vooral niet terug.” Zo ging het er ook bij ons aan toe. Ik moet toegeven dat ik die spanning best charmant vond.


Adonis was ontzettend populair. Wanneer hij door de wandelgangen slenterde, hielden alle meisjes hun adem in. Vervolgens gniffelden ze erop los. Afgunstig sloeg ik alles gade en kropte mijn gevoelens op. Brigitte Bardot, Frans fotomodel, actrice en zangeres, deed ooit de opmerkelijke uitspraak: “Een van de vele vormen van eenzaamheid is een herinnering hebben en er niet over kunnen praten." Die herinnering bleef me parten spelen.