Return to sender

‘Lieve Jij’

Zo zou ik je kunnen aanspreken als ik je een brief schrijf, maar dat doe ik niet. Waarom een brief schrijven naar iemand wiens adres je toch niet kent.

Elvis mag dan misschien leven, ik wil niet dat hij hier plots voor de deur staat met mijn brief voor jou, Jij. Ik wil niet dat hij return to sender in mijn oor fluistert. Daar zou ik niet mee om kunnen.

Soms hoop ik dat je hier plots voor de deur staat, met een gigantische fluweelrode roos in je linkerhand en dat je die dan aan mij geeft. Je mag hier zelfs voor de deur staan zonder roos, met enkel het woord sorry in je mond. Dat zou ik fijn vinden Jij, dat zou me deugd doen.

Ach, ik weet best dat je niet terugkomt, je bent hier zelfs nooit geweest. Je bent er nooit geweest. Eigenlijk besta je zelfs niet, Jij.

Het is mij ondertussen wel duidelijk dat hersenspinsels enkel in je hoofd kunnen bestaan of op papier. Op papier bestaat alles, want niets wordt zomaar weggeveegd.

Dat is wat ik zo fijn vind aan papier, het zal je nooit gek bekijken. Het enige wat papier soms doet, is een hoek opkrullen, net of het wil zeggen dat je ze niet allemaal hebt als je zo’n dingen noteert. Precies of je bent een ezel die niet bij zijn volle verstand is.

Ezels zijn net wel bij hun volle verstand. Ze staan daar maar in het gras, de hele wereld te bekijken. Vooral die blik in hun ogen vind ik zo fantastisch, precies alsof niets kan hen raken.

Mensen zouden dat ook meer moeten hebben. Een je m’en fou-gehalte heeft nog nooit iemand kwaad gedaan, tenzij dat gehalte de bovenhand haalt. Dan is er een probleem. Aan egotrippers heb je nu eenmaal ook weinig tot niets, dat is algemeen bekend.

Gelukkig ben jij geen egotripper Jij! Ik denk niet dat ik je me dan voor de geest zou willen halen. Egotrippers zijn niets voor mij, met zo’n mensen kan ik niet overweg. Ik zou het wel willen, maar ik kan het simpelweg niet.

Iets wat mensen ook zouden moeten kunnen, is toegeven dat ze iets niet kunnen. Niets ergerlijker dan mensen die prutsen en prutsen om iets op te lossen, tot ze uiteindelijk een oplossing hebben die met haken en ogen aaneen hangt.

Nochtans zijn ogen mooi. Meer zelfs, ogen zijn het mooiste aan iemand. Ze vertellen zoveel met de grootst mogelijke stilte, alsof ze beschaamd zijn om hun verhaal kenbaar te maken. Ze kunnen ook zo ondeugend glinsteren, daar word ik meteen wat vrolijker van.

Van de zon word ik ook vrolijk. Hoe ze met haar stralen de eindeloos dikke wolkenlaag weet te doorboren, prachtig gewoon. Het verwondert mij dat ze het na al die jaren nog steeds niet beu is om de winter te verjagen. Die winter weigert telkens weer hardnekkig om te vertrekken. Als zon heb je dan toch wel bijna al je kracht nodig om een nieuw seizoen te doen aanbreken. Respect voor de zon dus.

Respect voor jou, Jij. Hoe jij het kan verdragen er te zijn zonder dat je er eigenlijk bent, dat is hopen respect waard. Ik zou dat niet kunnen, ik zou willen weten dat ik er ben, dat ik besta. Ik wil niet aan het eind van mijn leven ontdekken dat ik niet besta. Begrijp je dat?

Het is als springen zonder te weten waar je zal landen. Vroeg of laat raak je de grond en dan kan er zoveel gebeuren. Ergens boezemt dat me ook wel wat angst in, maar niets primeert op het willen geleefd hebben.

Ik hoop echt dat je dat begrijpt, Jij. Ook al ben je er niet, dat moet je echt begrijpen. Misschien kom ik je dan ooit toch tegen en gaan we samen op een terrasje zitten in de zon met allebei een frisse portie fruitsla met een ice-tea erbij.

En als ik dan al een brief naar je zou schrijven Jij, dan zou ik eindigen met:

‘Ik mis je.’