Respect verliezen per zomer

“De jeugd van tegenwoordig kent geen respect meer.”

Volgens de ‘ouderen van dagen’ is dit de waarheid en niets dan de waarheid.
Volgens mij is dit (meestal) klinkklare onzin en mogen de mensen die dit beweren eens een hele grote, nieuwe bril aandoen om goed in de spiegel te kijken.

Als mijn ma mij vraagt om even voor haar inkopen te gaan doen, dan begin ik er altijd aan met goede moed. Jammer genoeg eindigt het iedere keer in ongelofelijke ergernis met als gevolg de rest van de dag slecht gezind rondlopen.
Hoe dit komt, vraagt u zich af? Daar valt in één woord op te antwoorden: gepensioneerden.
We kennen ze allemaal: vriendelijke oudjes die als lieve oma in wangen knijpen en snoepjes uitdelen. Neem ze echter even weg van hun familie en ze worden egoïstische, respectloze figuren.

Zo was ik laatst nog maar eens inkopen aan het doen voor mijn hard werkende mama, toen ik geen kant meer uit kon met mijn zo al moeilijk te besturen winkelkarretje. Langs alle kanten werd ik omsingeld door oudere vrouwen die zich helemaal niet bezighielden met inkopen doen. Ze vonden het veel belangrijker om sociaal te doen met hun peers, iets waar ik helemaal niets op tegen heb. Maar in de plaats van ook te denken aan de brave medemens die enigszins gehaast is bij het winkelen, deden ze gewoon alsof ze de enige personen op de aardbol waren. Ze zetten hun karretjes niet netjes achter elkaar, maar gingen lekker leuk dubbel parkeren. Dan kan je als jong persoon niet anders dan beleefd vragen of je alstublieft even zou mogen passeren. Op die vraag werd ik de vorige keer dus straal genegeerd. Neen, dat is gelogen, ik werd niet straal genegeerd. De twee dames keken me eens goed aan en gingen dan lekker door met de kapsalonroddels, nog steeds de weg versperrend. Door mijn eerdere slechte ervaringen met soortgelijke personen van enige leeftijd, raakte mijn geduld bijna op. Ik wilde de uitspraak van hierboven absoluut niet bevestigen, dus ik bleef kalm en vroeg voor een tweede maal of ze alstublieft hun karretjes een stukje zouden willen verschuiven. (De wijzer op mijn horloge bleef namelijk maar tikken, en ik had nog andere, belangrijke dingen te doen.) Bij die vraag vielen beide dames uiteraard uit de lucht en waren ze lichtjes geïrriteerd. Ik krijg als antwoord: “We zouden wel weggegaan zijn hoor, juffrouw!”
Goed, ik bleef mezelf beheersen en ging rustig door met het verzamelen van de dingetjes die ik nodig had. Er lag niet veel in mijn karretje en ik begaf me naar de kassa waar ik wou aansluiten bij een rij die niet te lang was en waar mijn medemensen ook niet veel in hun karretje hadden liggen. Een slimme, tactische zet, vind ik van mezelf. Nu verwacht je dat alles wel snel ging vanaf toen en ik niet lang meer weg zal geweest zijn van huis, maar niets was minder waar. Ja hoor, daar waren ze weer, de mensen die al ettelijke zomers hebben meegemaakt. Ik stelde mezelf gerust en zei dat ze niet allemaal hetzelfde zijn, er zijn wel degelijk gepensioneerden met respect. Veralgemenen is absoluut ‘not done’, ben ik van mening. Tot op het punt dat ze mij voorstaken, dan was mijn kookpunt bereikt. (Vraag maar rond aan mensen die me kennen, veel geduld heb ik niet, ik vind dat ik die dag mijn best heb gedaan om te blijven ademhalen.)
Ik zei, uiteraard nog steeds op een beleefde manier, dat ik hier eerst was en dat ik het altijd kan appreciëren als mensen hun beurt afwachten. Het spreekt voor zich dat ik dan een hele reeks klachten mocht aanhoren over de jeugd en het woordje respect dat zich niet in hun woordenboek bevindt.

Ik ben mondig genoeg, dus ik kan wel op zo’n stellingen reageren, maar ik wil mijn energie daar niet insteken. Het heeft geen zin, er zijn toch geen oren naar mijn argumenten.
En “if you can’t beat ‘em, join ‘em”.
Er moet alleen een lichte verandering komen in de stelling:
“De jeugd van zestig – zeventig jaar geleden kent geen respect meer!”

“Dat is dan 43 euro en 95 cent, alstublieft.”