dinsdag 29 september 2009

hyperlinkverhaal

Teles was bang, doodsbang. Ze zat al een heel eindje vast in een donkere kelder. Hoe lang precies wist ze niet, want er waren geen ramen in het muffe kamertje en behalve het kraken van het plafond was er ook niets horen. Daar lag ze dan, met haar handen op haar rug gekneveld, pijn aan het hoofd en een knagend hongergevoel.

Wat was ze stom geweest! Hoe had ze het in haar hoofd durven halen om Hades de loef af te steken. En dat terwijl ze perfect wist dat alle mensen die dit voor haar geprobeerd hadden, het niet meer konden navertellen. Had ze maar meer haar verstand gebruikt. Dan had ze hier nooit gelegen, in de kelder van Hades. Hij is de leider van de drugsbende Underworld. Hij en zijn crew heersen al een heel eindje over de straten van Torhout en zijn berucht om hun meedogenloze acties. Met al deze gedachten en verhalen over Underworld in haar hoofd probeerde ze toch de slaap te vatten.


KNAL! Teles schrok wakker, het geluid van een schot galmde nog na in de vochtige ruimte. Haar gedachten sloegen op hol. Wat was er gebeurd, had iemand Hades van de troon proberen te stoten, of had The King weer een rivaal uit de weg geruimd, of...
Meer tijd om te denken kreeg ze niet. De deur zwaaide hard open .In de deuropening stond een man met een geweer. Teles dook inéén en probeerde weg te kruipen. De man kwam dichter en dichter. Hij stak zijn geweer in zijn heupholster en haalde een knipmes boven. Teles bleef wroeten en wrikkelen maar het haalde niet uit. De schim draaide haar op haar buik en knipte zijn mes open. Teles begon luid te gillen maar haar mond werd direct gesnoerd. Ze voelde de adem van haar aanvaller in haar nek...Hij fluisterde haar naam en plots was alle angst verdwenen.
Ze kende die stem, al had ze hem al heel lang niet meer gehoord. Het was Orpheus die ze kende van vroeger. Hij sneed de touwen rond haar handen los en hielp haar recht. Teles wilde hem omhelzen maar daar was blijkbaar geen tijd voor.
"Volg mij, " zei Orpheus en trok Teles mee aan haar hand. Ze liepen door gure gangen van het kraakpand. Overal rond hen was er gestommel en geroep. Orpheus trapte de branddeur open. De scherpe zonnestralen prikten in de ogen van Teles waardoor ze even gedesoriënteerd was.
Orpheus had dit gemerkt. Hij nam haar hand en begon te lopen. Orpheus was in opperste concentratie, hij moest en zou Teles hier veilig uitkrijgen. Hij spurtte de ziel uit zijn lijf waardoor hij de greep op Teles' hand verloor. Uit het niets kwam het geluid van gierende banden. Hij probeerde nog sneller te lopen en liet daardoor Teles los. Hij draaide zich om, zag witte lichten snel op hem en Teles afkomen. Teles bleef stokstijf staan. Haar gegil ging door merg en been. Orpheus probeerde zich om te keren om Teles te gaan redden, maar door zijn snelheid gleed hij uit op de zandige ondergrond en kwam met een smak tegen de grond terecht...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten