De Kemmelberg

Op een kille winterdag stapte Aphrodite op de met sneeuw bedekte straten. Haar linker-en rechterbeen wisselden elkaar langzaam af. Ja, Aphrodite was op weg naar haar geheime geliefde. Ze hadden afgesproken op een verborgen en afgelegen plaats. Ze moest op tijd zijn, want het was haar laatste kans om het goed te maken met Adonis. Ze had er alles voor over om er te geraken en Adonis van haar liefde te overtuigen.

Op de hoek van de straat naar rechts, uitgegleden over een steen. De pijn zaaide van haar knie uit naar haar volledige lichaam. Mankend liep Aphrodite verder tot ze in de verte een donkere schim zag staan. Ze dwaalde van het pad af en probeerde rondom de schim te stappen, maar hij was al verdwenen. Opgelucht liep ze door het natte gras naar een grote vijver.

Haar keel verschroeide van de dorst. Aphrodite knielde boven het water en zag plots in de weerspiegeling ervan de schim staan. Hij stond zo dicht en voelde zo echt aan. Hij boog voorover en greep een lichaamsdeel van haar stevig vast.