Lamento

Ietwat gefrustreerd begon Aphrodite haar klaagzang. Eros zat er aanvankelijk maar ongeïnteresseerd bij… Nippend van zijn glas rode wijn zat hij eigenlijk met zijn gedachten elders. Sinds gisteren kreeg passie weer een nieuwe dimensie. Na talloze keren gebroken en ontgoocheld te zijn, geloofde hij warempel opnieuw in de liefde. Hij was al eeuwen vergeten hoe een hartstochtelijke kus kon smaken, voelen en ruiken…

‘Eros, Ik heb je tot bij mij laten komen omdat er dringend iets moet ondernomen worden. Het kan zo niet meer verder. Waar is de liefde naar toe? Het lijkt alsof de maatschappij van vandaag enkel steunt op bedrog, discriminatie en geweld. Verandering is nodig Eros, en wij zijn de enige die daar enigszins de aanzet tot kunnen geven.’

Eros schrok even op en morste wat wijn op zijn broek. Geïrriteerd startte hij zijn wederwoord: ‘Och Aphrodite, toch niet weer dat idealistisch gebrabbel van jou. Wees toch niet zo naïef. Er is nu eenmaal niets dat wij kunnen doen. Leg je er toch eens bij neer, wie zijn wij om iets veranderen. De mens zal plots wel beseffen dat hij volledig verkeerd bezig is. Concentreer je liever op je eigen geluk, je eigen leven en je eigen emoties.’

Aphrodite slaakte een zucht. ‘Dat is nu net waarom verandering uitblijft. Dat is nu net de oorzaak van onze verziekte maatschappij. Al dat individualistisch denken leidt enkel tot verval. Harmonie zou het sleutelwoord moeten zijn in onze samenleving. Ik geloof echt dat we iets kunnen doen, laten we proberen Eros. Toe…’

Eros bewonderde Aphrodite voor haar innemende speech. Haar gedachtegoed was puur en zonder twijfel hoe het zou moeten zijn. ‘Ik heb het al eeuwen geleden opgegeven Aphrodite, ik heb de kracht niet meer…,’ repliceerde Eros op een koude toon.