In alle kranten konden we onlangs lezen dat het presidentiële koppel Michelle en Barack Obama nog eens tijd had voor een romantisch diner, voor het eerst sinds de eedaflegging van manlief trouwens. Eindelijk plaats voor romantiek in het Witte Huis, dat moest ervan komen. Het perfecte koppel (de succesvolle man gesteund door de sterke vrouw) zat al lang op droog zaad. Het moest ervan komen. Straks zou de überintelligente Amerikaanse bevolking nog gaan denken dat er iets aan de hand was, terwijl Barack het eigenlijk gewoon te druk had met het regeren van de wereld.
Er is altijd plaats voor romantiek, zelfs in het Witte Huis. Zo ook bij de Berlusconi’s. Silvio is waarschijnlijk de meest romantische wereldleider die ik ken. Die Italianen zijn een onvoorspelbaar vat vol emoties, en ongetwijfeld is Berlusconi een man met romantische uitbarstingen. Jammer voor zijn vrouw dat die uitbarstingen altijd plaatsvinden bij andere, bij voorkeur welgevormde jonge vrouwen. Begrijpelijk dat ze wil scheiden. Anderzijds ook begrijpelijk dat Berlusconi de eerder vernoemde deernen ministeriële verantwoordelijkheden wil geven. Geef hem eens ongelijk.
Toen de man in kwestie gepolst werd naar zijn nogal controversiële aanbevelingen voor de Europese verkiezingen, antwoordde hij dat de babes goed waren voor het imago van Italië. Ik kan me voorstellen dat het voor de vaderlandse vertegenwoordigers een aangename afwisseling zal zijn ten opzichte van onze lokale politieke babes, zoals daar zijn Mieke Vogels, Hilde Crevits, Joelle Milquet en Inge Vervotte.
Wat zou ik graag zo’n berlusconi in onze Wetstraat zien regeren om ons imago wat meer pit te geven. De stoten van parlementaire nar Dedecker zijn gebedjes in vergelijking met de uitspraken van de Italiaanse premier. Zo complimenteerde hij zijn romantische collega Obama dat hij ‘mooi, jong en gebruind’ is. Of wat dacht u van deze: na de aardbevingen in Abruzzo liet de premier optekenen dat de slachtoffers in tentenkampen hun verblijf maar moesten beschouwen als een weekendje kamperen. Verder noemde hij de moslims onbeschaafd, en de linkse stemmers geestelijk gehandicapt. Naast Dedecker moeten we ook Open VLD krediet geven voor hun pogingen om ons parlement wat Berlusconiaans te maken. Zo werd het nieuws dat Annelien Coorevits in de partijlijst werd opgenomen alvast op gejuich onthaald bij de Belgische fans van Berlusconi.
Hier geef je goed je mening weer, met een dosis humor.
BeantwoordenVerwijderenHet lijkt alsof je de 'wereldleiders' persoonlijk kent, en dit zorgt volgens mij alvast voor een zekere meerwaarde.
Leuke column, met een grappige toets. Tim zorgt voor een goede opbouw: hij behandelt eerst de Obama's, zorgt voor een logische stap naar de Italiaanse premier en projecteert dat naar de politieke situatie in België, hierbij beschrijft hij een duidelijke wens. De humor van Tim deel ik niet altijd; zo vind ik politieke humor vaak riskant en zeker als die meegaat met de stroom (Dedecker een nar noemen, Amerikanen gekscherend dom noemen, ...). Toch apprecieer ik het dat Tim een grappige noot in zijn column verwerkt. De uitsmijter vind ik overigens heel goed gevonden. Een leuke column dus.
BeantwoordenVerwijderen