Aphrodite

3,2,1…
Ok, het bericht was verzonden.

Aphrodite was er, na veel twijfels, eindelijk in geslaagd om op die verdomde verzendknop van haar gsm te drukken. Vanaf nu was het wachten op een antwoord van haar geliefde. Was het verzenden nu  het ergste geweest of was het dat wachten? Bij deze gedachte glimlachte ze, maar een aandachtig mens zou de nervositeit meteen hebben opgemerkt.

Al maandenlang had ze meer dan een gewone vriendschappelijke interesse voor Hades. Hoewel ze niet echt samen optrokken, had ze in zijn donkere ogen een doordringende blik willen opmerken waarvan ze kon afleiden dat er bij hem misschien ook meer gaande was. De ouders van Aphrodite hadden het niet voor Hades’ zwarte humor. Aphrodite had niets te verliezen en in het slechtste geval zou ze hem niet meer zien. Ze had haar stoutste schoenen aangetrokken en met het idee ‘live your life’ een berichtje gestuurd om een afspraakje te regelen. En nu… was het wachten geblazen.

Vanavond moest een van de zwoelste avonden van de zomer worden. Een zwaan rustte zichtbaar uitgeput van de hitte op de donkergroene waterplas in het park en de blaadjes van de rozen stonden volop in bloei. Dagen en weken gingen voorbij zonder enig antwoord van Hades. Tot op een donkere winteravond. Het regende oude wijven en de wolken weerspiegelden voor Aphrodite het karakter van Hades.De lucht kleurde zwart en mysterieus... vol spanning, precies of het zou gaan onweren. De mist baande zich een weg tussen de weerloze kale takken van de woelige bomen. Bij deze herinnering sloot ze haar ogen en liet ze zich wat onderuit zakken in de stoel. Ze kon de geuren opnemen die haar duidelijk maakten wat haar buren als avondmaal zouden eten. Dit was echt genieten.

Aphrodite werd uit haar gedachten gewekt door het gepiep van een binnenkomend berichtje. Alsof het iets ging uitmaken, klikte ze het met ingehouden adem open.

Hades was geschrokken van haar bericht, vond het wat raar. Maar dat maakte toch niets uit, want hij ging voor lange tijd op reis naar de andere kant van de aardbol. Had ze toen niet neergezeten, dan had ze zeker snel een stoel onder zich moeten trekken. Zo geschrokken was ze van zijn antwoord. Even zat ze met haar mond vol tanden. De mensen die haar kenden, wisten met absolute zekerheid dat dit nog uitzonderlijker was dan dat Kerstmis en Pasen op dezelfde dag zouden vallen.
Aphrodite zat een tijdje wezenloos voor zich uit te staren, niet goed wetende wat ze moest denken. Haar lippen wreven constant heen en weer zodat haar rode lippenstift snel was verdwenen.

Hoewel, ze moest eigenlijk niet verbaasd zijn. Het was zoals in die film, die je voor de 11^e keer bekijkt en toch nog hoopt dat de held niet sterft maar gered wordt, terwijl je best weet hoe het afloopt. Wel, zo voelde ze zich ook. Lange tijd om hierbij stil te  staan had ze niet. Ze hoorde haar mama roepen. Het was etenstijd. Ze slenterde haar romantisch ingerichte kamer langzaam naar buiten.

Enkele dagen later besloot Aphrodite om op vakantie te vertrekken.

Ze koos haar geliefkoosde, warme plekje. De Atlantische oceaan had na tientallen bezoeken geen geheimen meer voor haar.