Waarom ik?

“Opstaan, het is tijd om je klaar te maken.”
Blauwe plekken… Een bloedneus… Een kapotgescheurd T-shirt… Tranen…
Dit zijn de eerste woorden waar Abdias aan denkt wanneer zijn moeder hem wakker maakt om naar school te gaan.
Vandaag ben ik ziek. Nee, kan niet, dat was ik vorige week al. Komaan, denk Abdias, denk!
“Abdias,” weerklinkt het onderaan de trap, “het is nu echt tijd om op te staan, of je komt te laat op school!”

Voor Abdias het beseft zit hij al op de bus naar school. Hij voelt zich als een varken. Een varken dat zijn laatste reis richting slachtbank aflegt. Dat is ook wat ze altijd met hem doen, ze maken hem af! “Kon de bus nu maar een ongeval krijgen”, dacht Abdias bij zichzelf.
Maar het was zijn geluksdag niet. Hij kwam zonder kleerscheuren aan op school. Maar dit zou niet lang meer duren.

De bel was ondertussen al gegaan. Abdias was helemaal alleen in de gang. Dit was hij wel gewoon: alleen op de wereld zijn. Hij had geen vrienden.
“Ik kan nog altijd terugkeren, de vernedering vermijden”, dacht Abdias. Hij had het gevoel dat de muren op hem afkwamen.
Ondertussen stond hij voor de klas, te wachten. Wachten op wat? De redding?
“Niemand zal mij komen redden, niemand!”
Abdias vermande zich en stapte de klas binnen.

“Ah, onze zieke is terug, zie ik.”
Abdias hoeft zich zelfs niet om te draaien om te weten wie het is. Die krakende stem, die stinkende walm, die lompe uitspraak. Dat kon alleen maar Ares zijn.
Abdias reageerde niet, hij was zich al mentaal aan het voorbereiden op wat komen zou.
Schop… Stamp… Duw… Beet… Tranen…