Ga heen en drink!

Daar heb je hem weer, die oude grijze man met een lange baard en een grappige rode muts op het hoofd. Hij vliegt met een slee, getrokken door rendieren, en komt via de schoorsteen het huis binnen. Daar stopt hij, natuurlijk enkel voor de brave kinderen, cadeautjes in de sokken die aan de schouw hangen. En dat terwijl die andere heilige man nog maar net op de stoomboot richting Spanje is gestapt.

Dat de Kerstman steeds meer in het straatbeeld opduikt, hebben we enkel en alleen maar te danken aan de Nederlanders en Coca-Cola. Als Christoffel Columbus Amerika niet had ontdekt en als John Pemperton in 1886 niet voor het eerst Coca-Cola had gemaakt, hadden we de grijsaard nu niet gekend. De Nederlandse kolonisten zijn Columbus gevolgd en hebben Sinterklaas meegenomen naar Nieuw-Amsterdam, het huidige New York. De New Yorkers hebben deze man geadopteerd en zijn naam verbasterd naar Santa Claus. Sint-er-Klaas werd dus Saint-a-Claus.

En toegegeven, de gelijkenissen zijn treffend. De mijter van de Sint werd vervangen door een warme muts en de staf werd weggelaten - het zou nochtans handig zijn om daarmee de rendieren op te jutten om hen sneller door de lucht te laten rennen. De zwarte hulpjes vielen weg, maar in ruil kreeg de Kerstman negen rendieren, waarvan één met een oplichtende rode neus om de weg in slechte weersomstandigheden te wijzen, genaamd Rudolph. Eigenlijk heb ik wel wat medelijden met de Kerstman. Hij moet op negen rendieren vertrouwen die hem hoog boven de daken brengen en elk moment kunnen laten vallen omdat ze zijn gewicht niet meer kunnen dragen. De Kerstman is nu niet bepaald het voorbeeld van een slanke lijn, maar wat wil je als je elke dag liters cola naar binnen werkt.

Coca-Cola en de Kerstman worden vaak in één adem genoemd. Logisch, want die oude dikkerd heeft zijn bekendheid aan de frisdrankgigant te danken. Toen de Coca-Cola Company in 1930 aan de tekenaar Haddon Sundblom vroeg om een commercial te maken met een oude man met baard in de kleuren van het bedrijf, zag de reclamespot met de Kerstman het levenslicht. De typische hohoho-lach heeft Sundblom bij zijn buurman gehaald. Dat beeld is trouwens nog steeds hét beeld dat iedereen van de Kerstman heeft. Sindsdien verspreidde de Kerstman zich, samen met Coca-Cola, over de aardbol. Kijk maar naar hun o zo bekende reclamefilmpjes. Een lange colonne rode vrachtwagens, bekleed met honderden lichtjes, rijdt door een besneeuwd landschap, laat bij zijn doortocht een spoor van licht achter waardoor kinderen verwonderd naar het raam rennen. Op de achterkant van de laatste vrachtwagen staat er een knipogende Kerstman met een flesje Cola-Cola in de hand. Als kind vroeg ik mij dan af hoe een afbeelding op een vrachtwagen plotseling tot leven kon komen en kreeg ik schrik dat elke afbeelding plots tot leven zou komen. Maar ik troostte mij met de gedachte dat die oude, lieve, grijze man misschien wel over magische krachten beschikte en mij geen pijn wilde doen, ik was tenslotte de braafheid zelve. En nu ik erover nadenk, verdenk ik J.K. Rowling ervan hier het idee gestolen te hebben voor haar Harry Potter-boeken. In die magische wereld wuiven en bewegen de personen op de foto de hele tijd.

De Kerstman is nu niet bepaald het voorbeeld van een slanke lijn, maar wat wil je als je elke dag liters cola naar binnen werkt.

Maar het was blijkbaar tijd voor verandering. Dit jaar heeft de multinational een nieuwe reclamespot uitgebracht waarbij de Kerstman een nog prominentere rol speelt. De oude man zorgt ervoor dat niemand op Kerstmis alleen is. Hij schudt aan zijn sneeuwbol totdat iedereen op de plaats terecht komt waar hij moet zijn, zoals een labyrint dat je moest bewegen om het balletje in het gaatje te krijgen. De Kerstman kan dit natuurlijk niet zonder de nodige suikers van een verfrissende cola.

In het filmpje wordt de Kerstman als een soort godheid voorgesteld, en dat idee op zich vind ik niet slecht. Het kan misschien zelfs helpen om de leegloop van de katholieke kerken tegen te gaan, want het kan er in de mis soms nogal saai aan toe gaan. Als het dus van Coca-Cola afhangt, wordt de miswijn door een sprankelende cola vervangen en toont de priester niet meer het brood, maar een enorme sneeuwbol. Vervolgens krijgt iedereen tijdens de communie een flesje Coca-Cola, Cola Zero voor de mensen die op hun lijn moeten letten. Het lied Shake up Christmas van Train is het nieuwe Sanctus en het credo wordt gemoderniseerd. Misschien iets in de aard van ‘Ik geloof in één man, de Kerstman, schepper van verfrissing en geluk, van onweerstaanbaar hemels genot. En in één drank, Coca-Cola, bedacht door Pemperton, voor alle tijden vervaardigd voor de dorstigen.’

Ga heen, verkondig het woord en drink!